Verlichting
Door: Karen
Blijf op de hoogte en volg Karen
06 November 2009 | India, Vāranāsi
Nog helemaal vol van het zingende, klappende, tsjing-boemende optreden van twaalf heilige mannen aan de oever van de Ganges, die elk met vuur zwaaiden, met bloemen strooiden, en de mensen (en ook de kleine kinderen) hapjes Gangeswater de drinken gaven... veel vuur en wierrook, veel bootjes met toeristen die flitsend en krioelend vanaf de Ganges toekeken, veel mensen zittend op de Gangestrappen aan de kant, enorme lichtmasten en geluidsinstallaties zodat iedereen het goed mee kon maken...
Dezelfde Ganges waar we in de vroege ochtendnevel een boottochtje op maakten, en zagen hoe mensen zich er ritueel en anderszins uitgebreid in wasten en onderdompelden, de was deden (moet er maar niet teveel aan denken dat we zelf de was hebben ingeleverd bij het hotel vandaag), en, zoals een heilige rivier betaamt, crematies verrichten. Mensen met lepra, een slangebeet, kleine kinderen maken geen kans op een onmiddellijke genade doordat hun ziel via vuur en rivier naar de hemel wordt afgevoerd. En heilige mannen gaan al vanzelf hemelwaarts en hoeven dus niet gecremeerd. Hun lichamen belanden met een steen en een doek gewoon zo in de rivier... en die steen houdt ze niet altijd beneden...
Toen ik op weg naar van Patma naar Gaia vijf uur in de exprestrein met zes op een bankje gepropt zat, en Davy zich moest behelpen met een krakkemikkig bagagerek zonder uitzicht, en ik de uitgestrektheid van het land nog maar eens goed besefte toen de velden en dorpjes bleven langsstromen... toen zag ik India ineens als een land vol moedige mensen, die onder de moeilijke omstandigheden gewoon doorgaan met de ene voet voor de andere zetten. Een land waar miljoenen mensen met weinig tot heel weinige genoegen (moeten) nemen - wat rijst en linzen, een lap om aan te doen en een om op te liggen... ze accepteren zoveel van wat het leven ze uitdeelt... hoe wel ze vast ook verlangen naar de eerste verdere levensbehoeften zoals een pruim tabak en een telefoon met ingebouwde zaklamp. Nooit begrepen waar dat goed voor was, totdat ik in een land reisde waar stroom helemaal niet zo betrouwbaar was, in de trein of in de steegjes van Varanasi, waar je moet laveren tussen koeipoep, diepe gaten, urine, en huisvuil. Handig ding, zo'n zaklamp!
Bijzondere ervaring trouwens, die hier in Varanasi nog eens extra duidelijk wordt, dat poep en urine en ontbindende lichamen hier gewoon niet als vies worden gezien. (Dat heeft wel iets te maken met het feit dat misschien 20 of 30 procent van de bevolking naar school gaat, en dat mensen dus weinig geleerd hebben over hygiene.) Het zijn in elk geval gewoon feiten van het leven, de koeiepoep wordt met de blote handen geoogst en gekneed met wat stro tot briketten die aan de muur geplakt drogen totdat erop gekookt kan worden. Mensen op blote voeten zijn allang gewend dat ze overal in trappen en verblikken er niet van. En de rivieren worden vereerd en blijven geliefd als moeder des vaderlands, waar je graag en veel contact mee wilt hebben, ongeacht de vervuilingsgraad (in Nederland is veilig zwemwater hoogstens besmet met 500 colibacterien per liter. In de Ganges zitten er per liter 15 miljoen in... en die zijn dan indicatief voor de enorme hoeveelheden nog schadelijker maar moeilijker aan te tonen bacterien die er in zitten...)
In Bodgaia, nabij station Gaia, bezochten we de plaats waar Boedha verlicht werd terwijl hij onder een Bodhiboom zat. Er in de buurt was het dorpje waar hij van Sujata melk en ander voedsel kreeg na zijn lange vastentijd, en van Shasti gras om op te zitten onder de boom... en nog even verderop is de berg waar hij wekenlang mediteerde in een grot... zes eeuwen voor Christus was het bos met een rivier, nu een zanderige rivierwadi met een klein lemen dorpje en een groot religieus centrum, eeuwenoude stupa met een nazaat van de echte bodhiboom waar Boedha onder zat, en veel kloosters en monniken. We zagen zelfs een Japans gezin waarvan de opa blijkbaar had besloten het vierde stadium van zijn leven als monnik door te brengen. Het was een emotionele ceremonie toen hij in zijn familiekring geschoren werd als teken van zijn overgang. Wij mochten ook overnachten in een klooster, zelfs met haar en al, en genoten van de rustige tuin en de mooie gebouwen van het klooster van Bhutan. Een heel wat vrediger wereld dan die van Sonpur, waar we net vandaan kwamen.
In Patma hebben we, wachtend op de late trein naar Sonpur, het verschijnsel Retiring Room onderzocht. Een privekamer met enorme afmetingen, met bedden, groot bankstel en eigen badkamer, waar je je voor een euro of 6 kunt terugtrekken en rusten of overnachten op het station. Toen ik er even uit moest om drinkwater te kopen, het grote ijzeren beschermingshek-met-concierge door, de trap af over mensen stappend die daar sliepen, en de krioelende massa door van wachtenden die een kleedje of krantje hadden uitgespreid in of naast de stationshal, werd ik wel erg met mijn neus op de tegenstellingen tussen arm en rijk gedrukt. Mag het wel zomaar, vroeg ik me af, dat je, ook al kun je het je veroorloven, jezelf zo apart zet van je andere medemensen? Maar wij sliepen heerlijk tot middernacht en stapten de trein in naar Sonpur, waar we helaas rond half vier al gewekt werden door grote hordes kwebbelende mensen, die aanzwollen totdat de trein bijna uit haar voegen barstte tegen de tijd dat we rond 5 uur aankwamen. Het duurde zo lang om uit te stappen, dat wij nog binnen waren toen de trein alweer zachtjes begon te rijden. Bij de deur ontstond een soort paniekreactie, mensen die er nu echt meteen uit wilden, maar ook mensen die onmiddellijk erin wilden, want de trein vertrok, ze wilden mee!! Spannend en het begon op een verbeten gevecht te lijken toen Davy naar voren stapte, kleine Indiaase mannetjes links en rechts opraapte en weer op het perron plaatste en zorgde dat er ruimte was om uit te stappen. De trein hield gelukkig ook weer in. Maar daarmee was het nog niet klaar. Om van het perron naar de stationshal te komen, met een brug over de sporen heen, duurde bijna een heel uur. De mensenmenigte stond dicht opeengepakt en drong en vocht en duwde. Bij de trap stonden politieagenten het verkeer wat te temperen zodat mensen niet naar beneden zouden vallen. Al met al een enge ervaring. We waren op de eerste dag van de jaarlijkse jaarmarkt gearriveerd, de allergunstigste dag ook om in de rivier te baden, zodat we beide zaken in ogenschouw konden nemen. Wij en letterlijk 1 miljoen anderen, een op de 1000 inwoners van India was in dit dorp, op deze dag. We hebben ze gezien en gevoeld...
Uiteindelijk ontfermde de stations-politiechef zich over ons, bood ons een kopje koffie aan tegen de schrik, en zei dat we in zijn prachtige kantoortje wel onze bagage mochten laten totdat we door zouden gaan naar Patma om te slapen. In de middag bleek hij ook nog geregeld te hebben dat we niet een een bomvolle coupe hoefden te reizen, maar in de rem- en pakjeswagon, waar gewoon ruimte was. Kostte wat tijd, maar wat lief en wat een macht had die man! Echt een Indier, die om ons extra te verwennen nog rozenlucht in zijn kantoortje spoot en nog maar eens een glaasje prik bestelde en zijn assistenten liet draven...
De Jaarmarkt, ook wel Mela geheten.strekte zich uit langs de rivier. Olifanten, paarden, geiten en landbouwprodukten en veel speelgoed werden verhandeld. Mensen hielden zich op in groepen onder de bomen of onder gehuurde schaduwbaldakijnen. Paarden werden uitgeprobeerd voordat ze werden gekocht, en draafden lustig op en neer. Er was een soort kermis en er waren revu-shows in tenten. We zagen in een tent een man met twee hoofden, vier armen en vier benen! Davy geloofde er niets van, maar eenmaal binnen bleek het een siamese tweeling die met de ruggen aan elkaar zaten. Ze werden behandeld als heilig mannen omdat ze wel wat weghadden van een god met al die vele ledematen.
Het eerste liepen we echter naar de rivier, waarvan de hele oever overvloedig als toilet gebruikt bleek te zijn. Het was dus goed uitkijken bij het lopen, en dat terwijl we toch al onze ogen uitkeken naar de enorme hoeveelheden mensen die de rivier ingingen om een ritueel bad te nemen. We lieten ons met een gammel bootje naar de zandbank in het midden varen waar het wat frisser was en waar ook veel mensen hun lichaam en kleding hadden gewassen. Zelfs de tanden werden gepoetst met tot kwastje gekauwde stokjes....
Zoals ik vandaag al zei, toen weer eens iemand de vraag stelde wat ik van India vond: het land is wel zo verschrikkelijk anders dan mijn eigen land! Het is bijna niet te doen om eraan te wennen. Maar je maakt vanalles mee, en het is een ervaring om te zien hoe de mensheid ook kan leven, onder invloed van een hardnekkig kastensysteem, een enorme corrupte overheid, en de invloeden van het uitmergelende kolonialisme van weleer...
Morgenavond gaan we nog eenmaal decadent, per eersteklascoupe in de nachttrein van Varanasi naar Delhi, waar we na een kort nachtje slapen het vliegveld opzoeken en weer naar Nederland hopen te geraken!
Hartelijks,
Karen
Dezelfde Ganges waar we in de vroege ochtendnevel een boottochtje op maakten, en zagen hoe mensen zich er ritueel en anderszins uitgebreid in wasten en onderdompelden, de was deden (moet er maar niet teveel aan denken dat we zelf de was hebben ingeleverd bij het hotel vandaag), en, zoals een heilige rivier betaamt, crematies verrichten. Mensen met lepra, een slangebeet, kleine kinderen maken geen kans op een onmiddellijke genade doordat hun ziel via vuur en rivier naar de hemel wordt afgevoerd. En heilige mannen gaan al vanzelf hemelwaarts en hoeven dus niet gecremeerd. Hun lichamen belanden met een steen en een doek gewoon zo in de rivier... en die steen houdt ze niet altijd beneden...
Toen ik op weg naar van Patma naar Gaia vijf uur in de exprestrein met zes op een bankje gepropt zat, en Davy zich moest behelpen met een krakkemikkig bagagerek zonder uitzicht, en ik de uitgestrektheid van het land nog maar eens goed besefte toen de velden en dorpjes bleven langsstromen... toen zag ik India ineens als een land vol moedige mensen, die onder de moeilijke omstandigheden gewoon doorgaan met de ene voet voor de andere zetten. Een land waar miljoenen mensen met weinig tot heel weinige genoegen (moeten) nemen - wat rijst en linzen, een lap om aan te doen en een om op te liggen... ze accepteren zoveel van wat het leven ze uitdeelt... hoe wel ze vast ook verlangen naar de eerste verdere levensbehoeften zoals een pruim tabak en een telefoon met ingebouwde zaklamp. Nooit begrepen waar dat goed voor was, totdat ik in een land reisde waar stroom helemaal niet zo betrouwbaar was, in de trein of in de steegjes van Varanasi, waar je moet laveren tussen koeipoep, diepe gaten, urine, en huisvuil. Handig ding, zo'n zaklamp!
Bijzondere ervaring trouwens, die hier in Varanasi nog eens extra duidelijk wordt, dat poep en urine en ontbindende lichamen hier gewoon niet als vies worden gezien. (Dat heeft wel iets te maken met het feit dat misschien 20 of 30 procent van de bevolking naar school gaat, en dat mensen dus weinig geleerd hebben over hygiene.) Het zijn in elk geval gewoon feiten van het leven, de koeiepoep wordt met de blote handen geoogst en gekneed met wat stro tot briketten die aan de muur geplakt drogen totdat erop gekookt kan worden. Mensen op blote voeten zijn allang gewend dat ze overal in trappen en verblikken er niet van. En de rivieren worden vereerd en blijven geliefd als moeder des vaderlands, waar je graag en veel contact mee wilt hebben, ongeacht de vervuilingsgraad (in Nederland is veilig zwemwater hoogstens besmet met 500 colibacterien per liter. In de Ganges zitten er per liter 15 miljoen in... en die zijn dan indicatief voor de enorme hoeveelheden nog schadelijker maar moeilijker aan te tonen bacterien die er in zitten...)
In Bodgaia, nabij station Gaia, bezochten we de plaats waar Boedha verlicht werd terwijl hij onder een Bodhiboom zat. Er in de buurt was het dorpje waar hij van Sujata melk en ander voedsel kreeg na zijn lange vastentijd, en van Shasti gras om op te zitten onder de boom... en nog even verderop is de berg waar hij wekenlang mediteerde in een grot... zes eeuwen voor Christus was het bos met een rivier, nu een zanderige rivierwadi met een klein lemen dorpje en een groot religieus centrum, eeuwenoude stupa met een nazaat van de echte bodhiboom waar Boedha onder zat, en veel kloosters en monniken. We zagen zelfs een Japans gezin waarvan de opa blijkbaar had besloten het vierde stadium van zijn leven als monnik door te brengen. Het was een emotionele ceremonie toen hij in zijn familiekring geschoren werd als teken van zijn overgang. Wij mochten ook overnachten in een klooster, zelfs met haar en al, en genoten van de rustige tuin en de mooie gebouwen van het klooster van Bhutan. Een heel wat vrediger wereld dan die van Sonpur, waar we net vandaan kwamen.
In Patma hebben we, wachtend op de late trein naar Sonpur, het verschijnsel Retiring Room onderzocht. Een privekamer met enorme afmetingen, met bedden, groot bankstel en eigen badkamer, waar je je voor een euro of 6 kunt terugtrekken en rusten of overnachten op het station. Toen ik er even uit moest om drinkwater te kopen, het grote ijzeren beschermingshek-met-concierge door, de trap af over mensen stappend die daar sliepen, en de krioelende massa door van wachtenden die een kleedje of krantje hadden uitgespreid in of naast de stationshal, werd ik wel erg met mijn neus op de tegenstellingen tussen arm en rijk gedrukt. Mag het wel zomaar, vroeg ik me af, dat je, ook al kun je het je veroorloven, jezelf zo apart zet van je andere medemensen? Maar wij sliepen heerlijk tot middernacht en stapten de trein in naar Sonpur, waar we helaas rond half vier al gewekt werden door grote hordes kwebbelende mensen, die aanzwollen totdat de trein bijna uit haar voegen barstte tegen de tijd dat we rond 5 uur aankwamen. Het duurde zo lang om uit te stappen, dat wij nog binnen waren toen de trein alweer zachtjes begon te rijden. Bij de deur ontstond een soort paniekreactie, mensen die er nu echt meteen uit wilden, maar ook mensen die onmiddellijk erin wilden, want de trein vertrok, ze wilden mee!! Spannend en het begon op een verbeten gevecht te lijken toen Davy naar voren stapte, kleine Indiaase mannetjes links en rechts opraapte en weer op het perron plaatste en zorgde dat er ruimte was om uit te stappen. De trein hield gelukkig ook weer in. Maar daarmee was het nog niet klaar. Om van het perron naar de stationshal te komen, met een brug over de sporen heen, duurde bijna een heel uur. De mensenmenigte stond dicht opeengepakt en drong en vocht en duwde. Bij de trap stonden politieagenten het verkeer wat te temperen zodat mensen niet naar beneden zouden vallen. Al met al een enge ervaring. We waren op de eerste dag van de jaarlijkse jaarmarkt gearriveerd, de allergunstigste dag ook om in de rivier te baden, zodat we beide zaken in ogenschouw konden nemen. Wij en letterlijk 1 miljoen anderen, een op de 1000 inwoners van India was in dit dorp, op deze dag. We hebben ze gezien en gevoeld...
Uiteindelijk ontfermde de stations-politiechef zich over ons, bood ons een kopje koffie aan tegen de schrik, en zei dat we in zijn prachtige kantoortje wel onze bagage mochten laten totdat we door zouden gaan naar Patma om te slapen. In de middag bleek hij ook nog geregeld te hebben dat we niet een een bomvolle coupe hoefden te reizen, maar in de rem- en pakjeswagon, waar gewoon ruimte was. Kostte wat tijd, maar wat lief en wat een macht had die man! Echt een Indier, die om ons extra te verwennen nog rozenlucht in zijn kantoortje spoot en nog maar eens een glaasje prik bestelde en zijn assistenten liet draven...
De Jaarmarkt, ook wel Mela geheten.strekte zich uit langs de rivier. Olifanten, paarden, geiten en landbouwprodukten en veel speelgoed werden verhandeld. Mensen hielden zich op in groepen onder de bomen of onder gehuurde schaduwbaldakijnen. Paarden werden uitgeprobeerd voordat ze werden gekocht, en draafden lustig op en neer. Er was een soort kermis en er waren revu-shows in tenten. We zagen in een tent een man met twee hoofden, vier armen en vier benen! Davy geloofde er niets van, maar eenmaal binnen bleek het een siamese tweeling die met de ruggen aan elkaar zaten. Ze werden behandeld als heilig mannen omdat ze wel wat weghadden van een god met al die vele ledematen.
Het eerste liepen we echter naar de rivier, waarvan de hele oever overvloedig als toilet gebruikt bleek te zijn. Het was dus goed uitkijken bij het lopen, en dat terwijl we toch al onze ogen uitkeken naar de enorme hoeveelheden mensen die de rivier ingingen om een ritueel bad te nemen. We lieten ons met een gammel bootje naar de zandbank in het midden varen waar het wat frisser was en waar ook veel mensen hun lichaam en kleding hadden gewassen. Zelfs de tanden werden gepoetst met tot kwastje gekauwde stokjes....
Zoals ik vandaag al zei, toen weer eens iemand de vraag stelde wat ik van India vond: het land is wel zo verschrikkelijk anders dan mijn eigen land! Het is bijna niet te doen om eraan te wennen. Maar je maakt vanalles mee, en het is een ervaring om te zien hoe de mensheid ook kan leven, onder invloed van een hardnekkig kastensysteem, een enorme corrupte overheid, en de invloeden van het uitmergelende kolonialisme van weleer...
Morgenavond gaan we nog eenmaal decadent, per eersteklascoupe in de nachttrein van Varanasi naar Delhi, waar we na een kort nachtje slapen het vliegveld opzoeken en weer naar Nederland hopen te geraken!
Hartelijks,
Karen
-
07 November 2009 - 08:25
Joost En Ruti:
Wat een blevenissen! Wel veel viezigheid zo onderweg meegemaakt!
Ben heel benieuwd naar de foto's!
Kennelijk is het nog steeds het zelfde als 20 jaar geleden toen ik (Joost) in India was, veel vuil en overal drommen mensen, maar heel boeiend!
Liefs,
Joost en Ruti/moms
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
