Vol met indrukken...

Wat een prachtige stad is dit!!
Het verkeer is verschrikkelijk en zit ook regelmnatig muurvast als auto's en rikshjas' en fietsen en motoren zich langselkaar wringen in de nauwe straatjes. Maar de straatjes zelf zijn prachtig, met oude huizen en lage houten deuropeningen en veel met houtsnijwerk versierde raamkozijnen. De eerste dag hebben we een lange stadswandeling gemaakt langs veel prachtige tempels - maar waarom strooien ze er nou zo rijkelijk met duivenvoer en waarom mogen de kinderen lukraak spelen op de prachtige antieke tempelbeesten... de tempels zijn gewoon in dagelijks gebruik en de heilige beelden slijten soms af tot vormeloze, met rood besmeerde hoopjes onder de handen van alle liefkozende bezoekers. Wierrook en donkere daken en kaarsvlammen zorgen voor een mystieke sfeer... en dan weer ontdek je plompverloren tussen de geparkeerde voertuigen een eeuwenoud en zeldzaam staand boedhabeeld... of een grote klont hout waar muntjes aan worden gespijkerd, wat schijnt te helpen tegen de kiespijn. Vlak in de buurt daarvan zaten dan ook vele tandenwinkels waar de lugubere kakebekken in de etalage lagen.
De volgende dag was er een die je niet vergeet. We lieten ons in de ochtend met de riksha in het zonnetje vervoeren naar de tempel aan de rivier.


We wandelden rond in het tempelcomplex en keken in hoekjes en gaten. Davy had meteen al een grote vriendin van minstens tachtig jaar oud. Daarna belandden we bij een bejaardentehuis. We genoten van de lieve doorleefde gezichten van alle stralende mensen die zonder uitzondering blij waren ons te zien en even een praatje (of een dansje!) te maken. Een luxe tehuis waar op twee plekken televisie kon worden gekeken en waar iedereen een eigen bed had op de langgerekte slaapzaal op de eerste verdieping. Op een gegeven moment luidde de bel en werd iedereen gevraagd in de rij te gaan zitten. Mannen langs een muur en vrouwen langs de andere. Er zou een bedeling plaatsvinden: een groepje rijke italianen had voor elke man een setje ondergoed en voor elke vrouw een sari gekocht. Uit een grote juten zak werden ze uitgedeeld en het gaf waarempel een beetje een Sinterklaasgevoel. Alleen een vrouwtje klaagde dat ze al meer dan genoeg sari's had en dat ze schoenen nodig had, waarom ze die nou nooit eens brachten!


Verderop zagen we tussen de vele kleine linga-stupa-gebouwtjes van de tempel een groot aantal sadu's of heilige mannen die in feloranje kleding altijd opvallen. Davy maakte contact met ze zodat ze het zelfs niet zo erg vonden als ik een foto van hun lachende gezichten maakte... en daarna waren er ineens tientallen aapjes die overal in de tempel speelden en woonden. Oppassen voor je spullen!


De rivier wordt beschouwd als een soort snelweg naar de hemel, en daarom is het handig als je liefst tijdens je sterfbed of anders toch vlak daarna met je voeten in de rivier ligt, zodat je ziel hemelwaarts gaat en niet gaat zwerven. Lichamen werden met prachtig goudsatijn bedekt in en naast de rivier gelegd, bewierrookt en besprenkeld met water, en behangen met slingers afrikaantjes, en uiteindelijk te ruste gelegd op een brandstapel en gecremeerd, en de asstepel wordt met de rivier meegegeven. Eigenlijk prachtig dat dit zo tussen alle mensen en gewoon in het stadsleven gebeurt, de dood staat hier nog dichter bij het leven dan bij ons. Bijzondere beroepen ontstaan daaromheen - er zijn veel jonge jongens die de rivierboden nauwkeurig afzoeken - onder andere met een grote magneet vissend naar muntjes, maar wellicht ook naar andere gouden sierraden?


Bijgekomen in een cafeetje liepen we door een woonwijk naar de Tibetaanse Buddha Stupa - dat hele bekende grote ding dat altijd getoond wordt voor Kathmandu - met ogen en een gouden muts. Ontheemde en pelgrimerende Tibetanen in originele klederdracht liepen hun rondjes rondom de stupa en lieten de vele gebedsmolens draaien en klingelden met de klokken om de aandacht van de goden wakker te houden. Om de stupa heen was een rond pleintje gebouwd - bijna in de stijl van sommige italiaanse steden - wat echt gezellig oogde en waar de vele winkeltjes nog tot snuffelen uitnodigden. Maar het mooist was de stupa zelf, tegen een donker-strakblauwe lucht, en met vele strengen wapperende gebedsvlaggetjes die alle kanten op liepen... ik kon mijn ogen er niet vanaf houden!
Toen werd het donker en begaven we ons nog maar eens naar La Dolce Vita - voortreffelijk Italiaans restaurant zomaar hier, waar we ons goed thuisvoelen en van dag tot dag het menu afgrazen!


Davy's gezondheid is weer in orde momenteel, al zal ik het even afkloppen. En naast dat ik zijn verkoudheid en buikgriepje ook op een veel zachter pitje mocht meebeleven had ik deze vakantie met name van die stomme ongelukjes - struikelde een paar keer, bijvoorbeeld over een kooitje dat zomaar op de binnenplaats van een tempel een restje heiligbeeld beschermde, en stootte mijn hoofd onzacht een een van de vele lage deuropeningen... maar de blauwe plekken slijten alweer en beletten geen minuut vakantieplezier...
Het is tijd voor een ontbijtje. Als je hier buiten wilt zijn, ga je net als in Delhi het dak op. Ons bakkerijtje heeft een dakterrasje waar ze thee serveren bij de beneden gekochte broodjes. Daar gaan we naartoe... tussen de andere slaperige westerlingen die in het ochtendzonnetje ontbijten.
Smakelijk!
Karen