's Lands wijs...

Met plezier en ongeloof (en soms ook met onplezier) zien we hoe de dingen in Nepal gaan. We vinden het altijd leuk om te zien hoe er in andere streken, andere systemen bestaan. Neem nou het rijden in de bus. Je moet hier rekening houden met druk en chaotisch verkeer, veel wandelaars op de weg, een enkele koe of geit en gaten en kuilen, hoge stoepranden en her en der geparkeerde vervoermiddelen. Tegelijkertijd heeft de gemiddelde oude bus voornamelijk een claxon tot zijn beschikking, maar de buschauffeur heeft ook een hulpje. Het hulpje hangt uit de bus en kondigt luidkeels de eindbestemming aan aan wachtenden op halteplaatsen in de langsliggende dorpjes. Pokhara-pokhara-pokharaaa!! Als iemand zijn hand opsteekt, klopt het hulpje eenmaal op de zijkant van de bus. Doorrijden wordt aangegeven door meedere klopjes, vaak in een ritmetje van kort-lang, kort-lang, en dit simpele mechanisme wordt ook gebruikt terwijl conducteurmaatje (soms zien ze er niet ouder uit dan een jaar of 12) uit de deuropening hangt, al of niet boven een ravijn, en met klopsignalen aangeeft dat dorrijden geoorloofd is wat zijn kant van de bus betreft - een soort bezielde zijcamera...
Veel van de wandelaars op wegen en paden dragen met een voorhoofdband spullen met zich mee, vaak in een karakteristieke, op een punt uitlopende gevlochten mand, maar soms ook gewoon een grote bos hooi of groenvoer waar de drager bijna onder schuigaat, of een bos hout (van 50 kilo) waar een touw omheen geslagen is, of een zak cement, of een grote zak zelfgeschept en gezeefd rivierzand voor de bouw van een volgend stukje huis. Huizen worden hier net als in andere arme landen, stukje bij beetje gebouwd, vaak steken de pilaren voor de volgende verdieping al uit het dak. Vandaag waren we in een buitenwijk van Kathmandu waar nog niet lang geleden gewoon landbouwgrond was, en waar nu de meest fantasievolle pippi-langkoushuizen verrijzen. Bouwvergunningen zijn blijkbaar niet zo streng als bij ons. Deze huizen hebben verdiepingen die her en der breder en weer smaller worden, zodar er aan allerlei kanten terrassen en balkonnetjes uitsteken en bovenaan diverse kleinere torenachtige verdiepingen zijn met dakjes en balkonnetjes met van die randen met pilaartjes. Leuk om te zien, vooral omdat elk huis een eigen pastelkleur heeft...
En verder is een belangrijk element in het landschap de schaduwgevende enorme boom, vaak voorzien van een rond zitpleintje eromheen, waar ook inderdaad vaak iemand zit te mijmeren...
En verder hebben we op de diverse hotelkamers nog wat speciale ontdekkingen gedaan: de nepalese prullenbak (kiept voorover als je het pedaaltje indrukt), het nepalese toilet (spoelt overvloedig water over je voeten als je doortrekt), nepalese (en Indiaase) handdoeken: grauw, en als hij natwordt, donkergrijs, Nepalees lichtknopje (laat zich raden), en Nepalees onderlaken (precies zo groot als de boven- en zijkanten van het matras....en in het restaurant is daar nog het nepalese rietje: minimaal 10 cm korter dan de bodem van het flesje sinas! Nepalese electra tenslotte wordt deels aan China verkocht, zodat tussen zes en acht de stroom nogal eens uitvalt en de dorpjes in duisternis verderleven met een enkel kaarsje, en de toeristenwijk in Kathmandu ontbrandt in het lawaai van vele generatoren. Maar wat ze hiermee bekostigen is de moeite waard: alle kinderen behalve degenen die te ver van de bewoonde wereld wonen, gaan naar school, vanaf de leeftijd van 3 jaar, en je ziet dagelijks overal kleine en grote schooluniformpjes met een identiteitskaartje om de nek, keurig op weg naar school vertrekken en vaak iets minder keurig een aantal uren later weer op weg naar huis! Twintig jaar geleden was het zeker nog niet zo dat iedereen naar school kon, maar nu is al te merken dat veel mensen goed Engels spreken en dat men zich ontwikkelder gedraagt.
Het valt me wel op, dat er hier nog werk is voor waaghalzen. Mensen worden niet zoals bij ons hun hele leven in de watten gelegd en beschermd en betutteld. Mensen die sterk zijn kunnen met hun lichaamskracht werken om te sjouwen of bijvoorbeeld een riksha te fietsen. Mensen die stoer willen zijn kunnen bijvoorbeeld jeepconducteur worden, zoals degene die wij meemaakten die ten eerste gemakkelijk 25 mensen benevens hun bagage en een enkele kip of geit plaatste in een jeep waar wij hoogstens 13 zitplaatsen in telden (een aantal zaten op het dak). De conducteur klom tijdens het rijden als een klipgeit buitenlangs om aan alle passagiers een kaartje te verkopen. Bushulpjes reizen standaard op de treeplank van de open busdeur mee en gebruiken nonchalant een hand of soms hun hoofd tegen het plafonnetje (dank kun je twee handen gebruiken) om zich vast te houden.
Davy verzucht nogal eens dat het een land is waar de mensen niet nadenken. Het zit wel in de lift, zo voelt het, maar mensen hebben geen idee aan welke touwtjes ze moeten trekken. In Kathmandu zijn we verhuisd van de ene hotelkamer naar een kamer in een ander hotel, omdat de eerste gore dekens en handdoeken, vele watervlekken in de verf, smerige vloerbedekking en meerdere van bovenstaande hotelelementen bevatte. In de nieuwe kamer, die plezierige bloemetjesstoelen had en schonere vloerbedekking, ontdekken we na inhuizing dat we toch nog steeds in Nepal zitten: warm water ontbreekt eveneens in de badkamer, tenminste meestal, de dekens hebben verdacht dezelfde tint, er ontbreekt een grote tegel in de badkamer en de achterkant van de badkamerdeur is bespijkerd met triplex dat inderhaast in een verfje is gezet...
Maar al deze zaken maken het leven ook goedkoop. Voor een euro of 4 kun je hier met twee personen vanuit Tanzen zes uur in de bus naar Pokhara (of in India 7 uur een 2e klasse nachttreinbed beliggen), of je kunt er met 2 personen voor eten bij een luxe restaurant, inclusief drankjes, of je kunt voor 4 euro slapen in een hotelkamer zonder televisie maar met warme douche (tenminste in Pokhara). Of 20 flesjes fanta leegdrinken...
Hier sluit ik dit stuk maar eens af, ik schrijf nog een ander bericht over de prachtige dagen in Kathmandu.
Karen