We zijn er weer!

We zijn er weer. Op onze balzaal met bedden en badkamer bovenin de hoge Stratosphere hotelflat. In bed gestort nadat we er vanaf het vliegveld voor ons gevoel al ruim na zessen in de ochtend na een doorwaakte nacht aankwamen. (Mc Carran Airport meldt vol trots dat alleen al daar op het vliegveld per jaar 13 miljoen dollar gewonnen wordt door gokkers op de automaten die op diverse plekken staan opgesteld).

Weer ontwaakt op een fris fruitige tijd, buiten nog donker, de televisie aan: jawel, het is nu zeker, we zijn weer in Amerika:
Op de zevende dag van het Obama-tijdperk discussieert Christelijk-rechts met een verslaggever over de abortuswetgeving en family planning die volgens C-R met name nu net zijn ingevoerd als een economische maatregel – maar wel een kortzichtige, want al die kleine mensjes worden groot en worden arbeiders die het leven in stand kunnen houden voor de grijze meerderheid.

Een woordvoerder van de regering vraagt zich af of het wel verantwoord is om Guantanamo-achtige vormen van martelen terrorisme-verdachten te verbieden, ook de lichtere vormen, zoals die waarbij een emmer water langzaam leeggegoten wordt over het hoofd van de verdachte, die ondersteboven vanaf een stoel hangt… simuleert de verdrinkingsdood. Eveneens methoden als strakke bindertjes om de pols… Want in andere landen zijn dat soort dingen helemaal niet verboden wellicht en zouden ze daarmee in het voordeel zijn op Amerika, vooral bij mensen die zo verdorven zijn dat ze terroristische daden zouden kunnen plegen… hoe moet je die dan nog verhoren.

Facebook heeft problemen gehad met een site waar vrouwen elkaar inlichten en onderwijzen over het geven van borstvoeding. Er zijn nou eenmaal regels over blote borsten die overal op Facebook gelden en die zijn door de gebruikers zelf gemaakt, aldus een woordvoerder. Maar ondertussen is er een statement uitgevaardigd waarop staat dat fotoos over borstvoeding in orde zijn, als de kennelijke bedoeling en afbeelding niet al te bloot zijn.

Tenslotte zitten we in de bus en horen we een vrouw ons uitvragen over Nederland, over tulpen en drugs en het weer, en praten we nog wat na met haar buurman, die de scholen in Vegas onacceptabel vindt voor zijn dochter en daarom naar Alaska wil verhuizen. In Vegas krijgen de docenten per leerling 7 dollar aan het begin van het jaar voor alle spullen die ze aan leerlingen willen uitdelen en laten gebruiken. Nee, hij vond het wel een goed idee als Nevada het plan zou laten doorgaan dat er radioactief afval in een berg zou worden opgeslagen, waardoor er veel meer inkomsten zouden worden gegenereerd. Maar de overbuurman in de bus heeft met dergelijk afval gereden en hij vindt het risico veel te groot – men liegt erover, hij is ook aan straling blootgesteld en ze hadden hem niet gewaarschuwd en het transport van al dat afval zou door de stad heen plaatsvinden en…

Op een muur zien we reclame voor ‘taliano Bread – hours fresher – en we griezelen al bij het idee. (Heel wat anders in elk geval dan de in Italië geproduceerde vliegtuigbroodjes met ham en kaas die volgens de verpakking nog een halfjaar goed zouden blijven!!). Langzaam komt er ook in de verre supermarkten een wat grotere selectie aan ambachtelijk gebakken brood. Helaas zijn er soms nog andere prioriteiten dan bij ons: French bread hot at 5 p.m. or free! Ja, dan bewaar je het brood in een soort glazen kastje waar de damp van het warme brood al snel zorgt dat er van de korst helemaal niets over blijft…

In de ochtend na de televisie besloten we vroeg te gaan ontbijten, maar kozen toch eerst voor een wandeling, waarbij we het donker in het oosten eerst donkerblauw zagen worden, en daarna langzaam het ochtendgloren de lucht lichter maakte waartegen inktzwarte silhouetten van palmbomen en telefoonpalen afstaken… en teruggekomen namen we deel aan het ontbijtbuffet in ons hotel – waar we met krakende magen vandaan kwamen (omeletje met garnalen en pepers, doughnut, sapje, thee, salade, fruit, koekje, plak kalkoen met saus, aardappeltje, lapje spek… dan wel voor Davy: omelet met spek en kaas, gebakken aardappels en toast, 10 gebakken spekreepjes, flinke portie roerei, nog een toast, poging tot pannenkoek, een aantal koekjes en diverse schaaltjes ijs met chocolate chips en zes koppen thee…) en besloten nog maar even in onze heerlijke bedden uit te buiken en in te slapen. Het lijkt wel vakantie!
Nee, duidelijk, we zijn er weer.

En inmiddels hebben we veel kilometers gereden, over de snelweg richting het oosten, met een uitgebreide stop in Quartzsite, een dorp dat in de winter reuzengroot wordt met veel in campers wonende verkopers van stenen en edelstenen, kunstnijverheid, tweedehandsrommel, eerstehandsrommel, campers en caravans, mexicaanse lekkernijen, en allerlei andere zaken. Wij waren er in de nadagen, de tijden van afprijzing en afbreken. Rustig dus, met veel heel ontspannen mensen (die zie je hier niet vaak) de alle tijd namen om een dag lang af te wachten of er een koper zou opdoemen. Veel praatjes gemaakt. Een vrouw die bijoux maakte en verkocht had een laptop in een doos voor de schaduw, en liet ons zien hoe ze daar rondliep als interieurarchitect in Second Life – ik mag wel zeggen met een avatar waarvan het bevallige figuurtje wel tien keer in haar levende computerende lijf paste…

We bewonderden de gloednieuwe enorme uitgestrekte Walmart bij Lake Havasu City, tjonge wat een enorm boodschappenlandschap, waar we te gast waren voor de nacht, zodat we desgewenst zelfs te elfder ure (of in het holst van de donkere nacht) konden winkelen zoveel ons hart begeerde. In de buurt van de Mexicaanse grens bij Douglas zagen we hoezeer Mexicanen aanleg hebben om dik te worden, Davy mijmerde iets over dat dat vast niet aan hun Spaanse genen lag, dus misschien aan de Indianen-zijde?

In alle rust knutselt Davy aan alles wat de camper behoeft. Nieuwe gordijnen, die hij thuis genaaid en gestreken had, hangen nu vrolijk gestreept voor alle ramen. Het toilet, dat niet meer wilde doortrekken, is gelukkig na enkele benauwde nachten weer gemaakt. De waterpomp en de verwarming zijn uit elkaar geweest en nagekeken. Een scheurtje in de afwaswatertank is opgespoord en geplakt met glasfiber. Het propaanventiel lekte en is door een slimme taktiek gemaakt terwijl we net begonnen waren aan onze wachttijd voor een echte monteur. De banden zijn er opnieuw onder gelegd, want bij een “free tire rotation” had iemand de luchtventielen verstopt. Door een handige truuk staat de radioklok toch gelijk (gewoon de stroom eraf om 12.00 uur). De wandklok, die van zijn geplakte klittenband was gevallen, hangt weer (prettig want ik keek steeds op de kastjes hoe laat het was). De haakjes in de keuken zitten met nieuwe plugjes vast. Het slangetje van de ruitenwisservloeistof dat verdroogd was, is vervangen. Het kraantje van de watertank dat een beetje lekte, is gerepareerd. Het klemmetje van de bank dat brak is vervangen en het plastic kapje van ons buitendeurlichtje eveneens (en we hebben er nog een op reserve). Nu moeten de kranen in douche en keuken het ontgelden, die hebben een nieuw binnenwerk gekregen, en nieuwe knoppen. We zoeken nog een oplossing voor het verschuiven van het matras, we zoeken LED-lampjes zodat we langer in bed kunnen lezen, en op het bed liggen een aantal gevonden rekjes klaar om te worden gemonteerd in badkamer en op het achterrek. Dan nog een fietsenrek wellicht en eh… o ja de verwarming wil het nog niet doen… en het ene remlichtje doet het niet maar dat ligt niet aan het lampje… en de gordijntjes die de cabine van het huis scheiden voor de nacht moeten nog opgehangen maar de magneten die we hadden bedacht zijn niet sterk genoeg…

En vele woestijnlandschappen verder zijn we nu in Silver City, waar we nog een aantal dagen in de hete bronnen in de bergen hopen te vertoeven voordat mijn cursus in Albuquerque begint…