Indianen en zand

Nou daar zitten we dan, Davy grieperig en vroeg in bed, op onze camping met McDonalds-zicht, bevroren tafeltjes en stoeltjes bij iedere site, bij het roze geschilderde toiletgebouw (Dudes en Dudettes) een o-zo-grappige met gaas afgedekte doos met “rare Utah white bees” (witte houten letters B op de bodem gestrooid) en een fantastische warme douche ondanks de zelfgetimmerde, met muurverf witgekalkte sanitairhokjes waarvan de deurtjes na een douchebeurt zodanig zwellen dat ze eigenlijk niet meer willen sluiten… Buiten vriest het, maar binnen… Heel gelukkig doet onze camperkachel het weer, tijdens mijn cursus heeft Davy hem laten maken. Ook de grijswatertank is andermaal gerepareerd met glasfiber, en zo hier en daar nog een ding.

Direct na de cursus was het Valentijnsdag, de supermarkten puilden uit van de “verse” bloemen voor een dollar of 20 per bosje, (3 rozen $12,99), roze bordjes en servetjes en beertjes en snoepjes en valentijnskaartjes. Echt jammer hoe dit de verwording is van het ooit zo charmante gebruik om je liefje of vriendinnetje anoniem een zelfgemaakte hartjeskaart te sturen, waardoor ze verrast kon proberen te raden wie haar nou toch zo leuk zou vinden. Natuurlijk zijn daar de verhalen van vroeger over dat de populaire meisjes er tien kregen en Mientje van het hoekje geeneen… maar nu is alle eigen creativiteit, alle persoonlijke invulling eraf genomen. Walmart en andere marts, verkopen doosjes in China gedrukte kaartjes met barbie, superman, autootjes, hondjesenpoesjes, stoere dino’s of disney-thema. Op sommige kaartjes kun je bijgeleverde snoepjes binden, stickertjes plakken, ze met bijgeleverde krijtjes inkleuren, of ze hebben zo’n ribbeltjesoppervlak met 3-D zodat Superman als je het kaartje beweegt, naar voren lijkt te springen. Het ziet ernaar uit dat elke klasgenoot er een krijgt – 34 stuks kaartjes in een doosje, de liefhebbende teksten (jij bent mijn vriendje, amigo) (jou vind ik de leukste) of bijbelteksten (!) zijn al voorgedrukt. Op de radio zijn spotjes te horen waarin manlief wordt uitgedaagd zijn vrouw te verwennen met een verrassingsetentje, een juweel, of een weekendje in een sjiek resorthotel of een “spa” waar ze een heerlijke schoonheids- en lichaamsbehandeling krijgt. En verder worden alle huizen en winkels langzamerhand het hele jaar door versierd in telkens het volgende jaarthema. Na Kerstmis volgt Valentijn, daarna St Patricks Day (waarop iedereen groene geluksklavertjes en hoedjes opdoet en veel drinkt, net als de Ieren), dan Pasen, met veel zachte pastelkleurtjes, en ga zo door: fourth of July (vlaggenthema), Halloween…. Ik vind het wel een gezellig gebruik maar de commercie maakt het onveranderd tot nogal een lelijke en eenvormige bedoening. Zelfs paaseitjes zijn hier over het algemeen gemaakt van hetzelfde snoep wat men de rest van de tijd eet: pastelkleurige M&M’s met pinda, Snickers, Mr Goodbar, alle snoepmerken transformeren zich voor de gelegenheid in commercieel verantwoorde gedaantes. (Jazeker, en daarvoor heb je de roze/rode valentijns M&M’s mix, roze Hershey’s kisses enz., en later de groene met klavertjes erop, voor St Patrick’s day.) Jammer. Ik vind de smaken van de diverse seizoenen juist zo leuk, als ze jaarlijks langstrekken. Stel je voor dat Sinterklaas geen marsepein, pepernoot en suikerbeest meer zou brengen maar kikkers en muizen van Mars en Snickersklaasjes met Bountypietjes.

Op deze zo drukgebezigde Valentijnsdag reden wij de stad uit, het prachtige landschap hier in, met rode rotsen, een sneeuwstorm in de bergen, Navajo-talige stations op de radio, en een Pajute-indian, en wel medicijnman, als ranger in het Pipe Spring National Monument – een bewaard gebleven fort van de Mormonen dat middenin de woestijn een waterbron beschermt. De gemiddelde auto is een SUV, een truck met open achterbak, waar je in de illusie van Amerikaans buitenleven je geschoten hert, je honden, of het hooi voor je paard in kunt vervoeren. Mensen lopen met camouflagepakken en westernhoeden (hoewel Davy fijntjes opmerkt dat ze tijdens de werkelijke jacht neon-oranje hesjes aanhebben om toch maar te zorgen dat ze niet worden afgeschoten). Ook de trotse Indianen tonen zich soms een zielig zooitje. Het prachtige Monument Valley waar zoveel cowboyfilms zijn opgenomen, is een Navajo-gebied en staat vol met aftandse plastic mobile homes (van die huizen die je kant en klaar koopt die op twee vrachtwagens in beide helften arriveren en in een dag overeind staan, met alles erop en eraan, sanitair, apparatuur en al. Jammer dat ze met een jaar of 20 verslijten). In een dorp onderweg waar we gingen tanken kwamen twee Indianen bedelen door te proberen een inelkaar geknoopt mystiek object van veertjes en takjes te verkopen. Als alternatief vroegen ze om iets te eten en ze ontvingen de rest van onze ontbijtfoccacia en wat fruit. Op straat hingen teveel mannen in groepjes werkeloos rond. In de plaatselijke Burger King werd een heldhaftiger beeld geschetst in een kleine tentoonstelling over de Navajo Talkers in de tweede Wereldoorlog, die door een speciaal gecodeerd Navajo te spreken de Japanse spionage konden omzeilen en bijvoorbeeld essentieel zijn geweest bij de overwinning op Iwo Jima.

We beleefden ijskoude woestijnnachten waar je het in een warm bed goed knus hebt (tot je eruit moet), ijsbloemen op de ramen, je afwaswater in het teiltje bevroren, de waterpomp ook, en dan wegrijden en hopen dat de auto gauw opwarmt of… zoals in Gila, de auto uit met eveneens stijfbevroren badpak van gisteravond, slippers en een boek, en lekker opwarmen in de heetste van de drie warme bronnen die in de ochtend nog steeds gul is met zijn welkome pittige warmte. Je bril beslaat… het gras rondom is berijpt… en als je er weer uit wilt, zijn je slippertjes voorzien van een laagje ijs. Geweldig! Eveneens geweldig was onze tocht naar Spence hotsprings, waar we een met sneeuw en ijs versierd pad afliepen tot aan de brug, aan de overkant door het bos hand over hand weer omhoog over de gladgelopen sneeuw en bevroren modder, tot aan de warme bron die een prachtig uitzicht bood over het hele dal met zonsondergang, waar een klein holletje tussen de rotsblokken het allerheetste water bevatte… of de Soda Dam, een rug van kalkafzetting die dwars over de rivier is gegroeid, waar prachtige ribbelige afzettingen en een warm badje in een van kalk gegroeide bak staat, een watervalletje rechts, prachtige omgeving… In de buurt van deze dam zien we een enorme, bruine kat met zeer stevig postuur en lange staart een van de zanderige dorpjes inrennen, de weg over. Zou het kunnen dat dit een “mountain lion” was…? Ondertussen corresponderen we al de hele vakantie met de vriendin van Zach, die we ooit bij een warme bron hebben ontmoet. Hij woont ergens waar veel sneeuw ligt en hij wilde zo graag een bad voor zijn verjaardag. Ik emailde om hem moed te laten houden een mooie foto van “my first pool”, een gevonden zitbad dat Davy als verrassing gevuld in de tuin had gezet omdat ik zo graag een zwembad wilde…. En vandaag kregen we de fotoos van Zach met de van al zijn vrienden gekregen baddermogelijkheid: een vuurtje onder een zinken bad gevuld met sneeuw at leegloopt in een groter buitenbad… helaas meldde hij dat het systeem nog niet zo efficient was, het duurde 8 uur voordat de eerste badkuip vol sneeuw heet water was geworden….

Op een camping in de National Forest worden we in de ochtend gecontroleerd door een ranger die zijn schriele postuur probeerde op te vijzelen met een indrukwekkende riem vol gereedschappen om zijn middel (pistolen, knuppel, telefoon, handboeien, pepperspray… enz.) . Op zijn auto stond: Law Enforcement. Davy merkte op (maar niet tegen hem) dat aangezien ambtenaren hier Civil Servants zijn, de auto eigenlijk beter kon worden gemerkt met “Regulations Assistance”. Hij hielp onze buren de regelgeving beter toe te passen doordat ze voor drie voertuigen ook inderdaad driemaal moesten betalen. Maar met onze inschrijving was hij gelukkig doltevreden.

We passeren het vier-staten-punt waar de Indianen een soort betaalde toegang voor heffen zodat je ook nog bij hun kraampjes ethnische zaken kunt kopen. Doen we niet. Even later rijden we de enclave Hildale binnen, in de zuidelijkste rand van Utah. Gelukkig moeten we even een boodschap doen en kunnen we de vriendelijke, maar wat verlegen inboorlingen ontmoeten in de plaatselijke supermarkt. Dit is namelijk een heel bijzonder dorp. Hier zit/zat het hoofdkwartier van de FLDS, een fundamentalistische tak van de Mormonen. De mannen houden zich nog aan de ooit gekregen voorschriften of privileges van Brigham Young: ze trouwen meerdere vrouwen. Inmiddels geeft dat af en toe wel gedoe met bestraffingen en zo, dus trouwen ze officieel met een vrouw en trouwen ze de andere vrouwen alleen in de kerk, voor de eeuwigheid. De Pajute medicijnman vertelde ons dat een van zijn vrienden FLDS was en 72 broers had… hun huizen zien eruit als gezellige familiehotels, reuzengroot voor een gezinswoning, maar reuzengroot zijn ook de gezinnen. En in de supermarkt en op straat zagen we deze gezinnen lopen – jonge moeders met een sliert kinderen in prachtige klederdracht: alle meisjes en vrouwen hebben hun haar aan de voorkant in een bouffante kuif en daarachter meestal een of meerdere lange, vaak blonde vlechten die langs het hele hoofd naar beneden gevlochten zijn. Ze droegen ook allemaal hetzelfde type ouderwetse lange jurken met, allemaal in de kleuren roze, blauw en aubergine (Davy vroeg zich af of ze in het groot stof gekocht hadden), en zonder patroontjes of motiefjes op de stof, gewoon effen. Een klein meisje had een roosjesjurk aan, maar de meesten waren ook effen. De jongetjes zien er keurig uit met een kort koppie en een dasje. Het deed ons een beetje denken aan Kirchistan, waar de vrouwen ook worden uitgenodigd om een lange vrouwelijke jurk te dragen omdat Turkmenbassie, hun president, dat mooi vond en een sierraad voor het land, om trots te zijn op het vrouwelijk schoon.

En nu moet je je voorstellen… een ruime poel water, bij Panaca in de buurt, waar we net bij de buurtsuper nog wat door zieken verteerbaars hebben ingeslagen (Jello, kippensoep en frambozenlimonade). Arme Davy ligt met een rood hoofd in bed en ik ga aan de rand van het water even voelen… aanlokkelijk voelt het. 26 graden. Er zwemmen snelle visjes. Dus na een snelle verkleedpartij en na het groene wier opzijgeschoven te hebben, dat groeit graag in warm water, glijd ik het water in. Heerlijk, als je onder water blijft is het lang vol te houden. En dat is best bijzonder, omdat niet zo erg ver weg de heuvel in het weiland van de grazende paarden nog witbestoven is van de sneeuw. De zilveren staat, noemt Nevada zich, en vandaag is ze dat. De poel is ruim genoeg om een flink eind te kunnen zwemmen. Ik ben de enige, dus mijn zwemslagen trekken luie breedterimpels over het wateroppervlak, die in de avondzon beurtelings hemelsblauw en geel kleuren van het omringende verdorde hoge gras. De dubbele oude cottonwoodboom die mijn slippers beheert, maakt prachtige, eindeloos veranderende kringels en zigzaggen in de lange rimpels van het water. Aan het eind in de rietkraag, waar het warme water een klein laagje damp heeft voortgebracht, zwemt een groep meerkoeten met witte snoetjes. Ze vinden mij niet eens zo heel erg eng, ik ben tenslotte maar zo groot als een zwemmend hoofd. Hoe dichterbij ik kom, hoe meer het water geen blauw meer vertoont, maar alleen nog een grote, steeds feller oplichtende gouden plas is, met diepzwarte vogels en een kraag van goudgeel gras. Ik besluit de meerkoeten met rust te laten en keer om, de ondergaande zon tegemoet, een winterig heldere zilveren plak die bijna achter gindse heuvels gaat verdwijnen. In de licht twee scherpe strepen met een grillige bocht van de oefenende straaljagers van Nellis Airforce base. In de ochtend is de hele wereld zilverig, vooral vanuit het water, dat nu zilveren rimpels heeft, een dikke laag damp, en in de verte de schimmen van knarsterende watervogels, die wat actiever dan in de avond heen en weer schieten. Kan het leven nog beter dan dit? Nou voor Davy wellicht. Maar voor mij is dit wel het summum van wat het bestaan te bieden heeft.

Inmiddels zijn we weer in Vegas aangekomen en begin ik te denken dat ik misschien ook aan de griep ga bezwijken. Een paar hoesterige nachten van Davy hebben me geen goed gedaan. Ik kruip mijn bed in voor een extra dut. In de nacht heeft WalMart de valentijnsartikelen heftig afgeprijsd. De casino’s ronken en er wordt stevig bijgebouwd. Onze boekendozen zijn vol en staan ingepakt klaar om te vliegen. Tot gauw!
Liefs,
Karen/Davy