Toronto-wals

Nou daar zit ik dan, gezellig aan het ontbijt met laptop net als de meeste bewoners van mijn hostel - kom je overdag beneden dan staat de grote televisie aan en zitten er 8 mensen her en der op de bank ijverig te multitasken op hun laptop. Het blijkt dat er nogal wat mensen hun eerste schreden op Canadese bodem beginnen in dit hostel en daar een poosje echt wonen. Er wordt dan ook echt gekookt en echt gewerkt... Zo blij trouwens dat ik niet een privékamer heb gekozen want ik heb inmiddels ontdekt dat die (twee) kamers onder de televisieverdieping in de kelder zijn met laag plafond en eentje heeft zelfs geen raam, behalve een raampje naar de gang! Het is hier prachtig stil en rustig in de nachten en het lijkt werkelijk wel de bedoeling dat iedereen dan ook echt aan nachtrust toekomt. En, geen ratten in de keuken, wat wil je nog meer! (Aldus een van de bewoners).

En zo heb ik inmiddels op woensdag mijn aankomst meegemaakt, afgehaald van het vliegveld door Geoff en een eindje gewandeld langs een heel koud strand van het meer... en afgeleverd bij mijn hostel. Echt leuk om elkaar te zien, wat weinig voorkomt ook al mailen we elkaar na 14 jaar Option-oefenen nog steeds bijna dagelijks.

Daags later hebben we een uitgebreide wandeling over de Toronto Islands gemaakt, en ondertussen gepraat en Geoff heeft zelfs gezwommen in het ijskoude water. Gezien de buitentemperatuur zag ik dat niet zitten...

In het weekend naar de St James Cathedral voor de ochtenddienst - opvallend hoe toch elke denominatie haar eigen stijl heeft, maar dat het Anglicaanse bepaald Amerikaanser overkomt hier. Ik moest nog het meest grinniken toen de bijbel werd geproduceerd omdat er uit het evangelie gelezen zou worden, waarbij het koor aanzwellende Aleluia's zong, op een manier die echt deed denken aan de triomfantelijke tonen bij introductie van een geweldig produkt in een reclamespotje. Ook leuk, het jongetje in keurig miniatuur-net-pak dat in de banken achter me zat. Hij wilde even naar elders in de kerk, maar alle banken hebben een deurtje met houten klosje, waarmee ze worden afgesloten. Dus precies toen de laatste noot van een muziekje was verklonken, hoor ik zijn heldere stem een luid en duidelijk commando uitbrengen: Open Sesame!
Interessant uit de preek (er werden een groot aantal kinderen ter eerste communie gebracht): If you think
you are too small to make a difference, you have never slept in bed with a mosquito!

En verder... had Geoff me op maandag uitgenodigd naar het stadsvliegveldje op het eiland te komen ("Shortest ferry ride in the world, seriously, it is in the Guinness Book of Records!" en een paar rondjes boven de stad te vliegen in zijn vliegtuigje! Een Cessna, tweezitter, met een ervaren, aardige piloot, waarmee we 600 meter hoog vlogen, een hoogte waarop je gewoon het raampje kon open doen om fotoos te maken! Opmerkelijk hoe kalm en leuk het aanvoelde om zo boven de stad te zweven en alles onder je te zien liggen. We waren zelfs al opgestegen voordat ik het door had! Het lijkt natuurlijk op opstijgen met een gewoon vliegtuig, maar nu kon je zeggen: vlieg eens daarnaartoe! En ik het rustig alles op me in laten werken en spectaculaire fotoos geschoten... zie de fotoos die hierbij gepubliceerd zijn! De koptelefoon en microfoon zijn in de lucht nodig om met de piloot te kunnen communiceren...

Maar het betekent meer. Zweven tussen hemel en aarde - het is onuitsprekelijk opwindend om op die manier te vliegen - wat zou ik graag leren vliegen en met zo'n vliegtuigje het hele continent overgaan... dat is nog eens een vrij gevoel! Ik was nog een hele dag helemaal high van deze ervaring - kan ook komen door de 6 koekjes die ik gegeten heb om mezelf te belonen dat ik het gedurfd heb om mezelf deze unieke ervaring te bezorgen...

En dan op de dinsdag had ik weer een heel andere bijzondere uitnodiging. Ik had in de St James kathedraal een foldertje gezien van hun drop-in die elke week plaatsvindt. Een evenement waarbij de minder fortuinlijken van de stad een maaltijd kunnen krijgen, maar er is ook voetverzorging, een verpleegster, een gepensioneerde kapper, kledingbedeling, bijbelstudie en een priester of pastoraal werker om mee te praten. De middag begon met aankondigingen en een schattige vrouw die informatie gaf voor mensen die angstig waren voor de zwijnengriep. En of we de bordjes maar wilden recyclen in de juiste bak. Mijn aanwezigheid werd ook even aangekondigd en zorgde voor veel interesse. Echt helemaal uit Nederland! En zo heb ik een lange stoet van prachtige mensen zien langstrekken en ze allemaal bij hun bord spaghetti een schep saus, parmezaanse kaas en een plak knoflookbrood aangeboden. Daarna volgde de plekken waar ze sla, brood, en drinken konden krijgen. Het was fijn om meteen als helpende hand te worden ingelijfd, want anders loop je daar ook zo verloren. Maar toen de eerste drukte geluwd was (sommigen gingen wel 5x voor een nieuwe maaltijd en uiteindelijk werd al het overgebleven eten, inclusief de resten van het prachtige toetjesbuffet, aan de mensen meegegeven voor de rest van de week) - toen de drukte wat geluwd was heb ik rondgelopen en hier en daar een praatje gemaakt. Kreeg wijze woorden van Myrtle, een zwart vrouwtje dat zoveel eten had gekregen dat ze het liever aan een vriendin meegaf. Hoorde door hoeveel staten John had gelift in zijn jongere jaren. Ook Myrtle vertelde me trouwens dat ze vroeger wel gereisd had - blijkbaar riep mijn status als reiziger dit soort verhalen op. Ik sprak met Ruth, een oma met coquette krullen, die uit Duitsland kwam en wekelijks meehielp met opdienen. Ze vertelde dat ze niet wachten kon tot het weer zondag was, want ze vond de kathedraal en de diensten zo prachtig, zelfs engelen zouden niet mooier zingen dan het koor in hun kathedraal... en ik sprak met Victoria, de pastoraal werkster, die me toevertrouwde: volgens mij is God hier, ja die is officieel wel overal, maar hier kan ik het echt merken, hier zijn we zo met de essentie van het leven bezig en hier gebeuren zulke ontroerende dingen...

Ik sprak met Hank, die zo graag wil gaan studeren zodat hij daarna een baan kan hebben en een gezin (hij is nu 36). Ik sprak met tanige Jeff, die alle werk aanpakt dat hij krijgen kan, maar dat is steeds minder tegenwoordig, met de crisis, en die een droom heeft om ooit journalist te worden. Ik voorzag een aantal mannen die kleding pasten van commentaar - nee joh, die is 10 maten te groot voor je! . Ik keek hoe moegelopen voeten liefdevol gewassen en verzorgd werden (nagels knippen, wondjes behandelen). Ik zag de kapper met zijn lange witte baard de een na de ander weer netjes knippen of scheren. En bij de bijbelstudie was ik toevallig getuige van het moment waarop Steven zichzelf voor het eerst aan Christus overleverde en om redding en genade vroeg. Hij was er ontroerd van - en de bijbelstudiemevrouw was stilaan zo dankbaar en blij met dit evenement...
In de wandelgangen proefde ik ook hier en daar van het eten dat werd rondgedeeld. Een uitstekende maaltijd! De een wilde zo graag wel zes stukken en tien scheppen - maar helaas moesten we dan verwijzen naar het volgende rondje. De ander was zichtbaar verheugd "What a meal!" over het vooruitzicht om dit te gaan eten. Nog weer een haalde ijverig voor zijn buurvrouw- of man die minder goed ter been was. Ik voelde me net een cafetariamedewerker, en dat was ik in zekere zin ook. Ik wilde ook dezelfde service geven als dat kon en bezorgde een meneer nog gehaktballetjes aan zijn tafel waar hij om gevraagd had, toen ik die alsnog had gevonden in de spaghettisaus. Ik hoorde dat in een andere kerk de mensen aan tafel bediend werden en ik vond dat eigenlijk nog een mooier idee. Lastig is wel dat de mensen dan minder vaak terug kunnen komen voor meer eten...

Daarna liep ik de stad in, en ontdekte dat daar het leven gewoon door was gegaan. Ik was verdwaasd, en kwam, eigenlijk toepasselijk, bij het labyrinth van de Trinity Church in de buurt, een monument voor de daklozen tegen, waar 550 namen stonden van mensen die op straat hadden geleefd en daar waren gestorven. Met een oproep dat het toch zo niet moest in de wereld en of elke bezoeker daar zijn best voor zou willen doen om het te veranderen. Vlak daarnaast was de warmte van de Eaton Mall, waar ik vervolgens zeker een uurlang wezenloos heb zitten staren naar vier verdiepingen winkelcentrum waar al die poppetjes doorheen krioelden op weg naar hun volgende mode-object. Raar doen we het in de wereld met elkaar. En zelfs de daklozen vinden dat dat normaal is zo. Raar.

Lastig alleen dat ik nu zo'n jeuk op mijn hoofd voel... het is vast psychologisch want het begon al toen ik de trap af ging naar de Drop-inn!

Welkom in Toronto, een stad van tegenstellingen en avonturen!

Karen