Neuvo York
Door: Karen
Blijf op de hoogte en volg Karen
07 Mei 2009 | Verenigde Staten, Washington, D. C.
Inmiddels ben ik alweer in een heel andere omgeving. Het vliegveldje van waaruit ik ook mijn rondvlucht heb gedaan was vertrekpunt voor mijn vlucht naar New York. 20 minuten lopen vanaf mijn hostel (maar een kamergenoot besloot dat ik niet moest lopen en bracht me met de auto…). In elk geval, prima vlieglounge met gratis drankjes en hapjes en WiFi en heerlijke grote stoelen en veel ruimte… wauw. Weet je ook eens hoe de uppercrust vliegt. Prettig vliegtuig 2x2. En prettige bediening hoewel mierzoete snackbox die ik dus in de metro maar aan de preacher heb gegeven die komt preachen en geld en eten ophaalt voor de homeless. Ik dacht dat de homeless wel van mierzoet houden – maar misschien ook wel niet, want in Nederland zijn ze vaak verslaafd, maar in USA zijn ze volgens mij gewoon pechvogels of mensen met een probleem waardoor ze de complexiteit van de maatschappij niet aankunnen. Ben wel meer over ze gaan nadenken sinds mijn avontuur.
Marilyn’s flat is behangen met haar woorden, een niet aflatende stroom van gepraat over alles wat ze in haar leven meemaakt, niet meemaakt, zou kunnen meemaken, had willen meemaken, en wat anderen ervan vinden, en wat zij van anderen vindt, en wat zij vindt van wat anderen ervan vinden… Moeilijk om mee te dealen, want ik heb zelf geen tijd om na te denken of een vraag te stellen of wat ook. Maar het luwt vast wel over een poosje. Meestal wel althans. De flat is zo prachtig opgeknapt – de oude vloeren van maple-hout zijn geschuurd en diep glimmend gelakt en er alle meubels zijn vervangen en werken nu prachtig samen. Echt een leuk huis nu, al is het klein. Ik slaap op de loft, waar ik met een laddertje naartoe moet. Soort hoogslaper maar dan driedubbelgroot. In de badkamer is weinig veranderd. Om de een of andere reden valt me op dit moment de enorme veelheid aan middeltjes en spullen op die ze heeft voor onderhoud van alle onderdelen van het lichaam. Ze is tenslotte professional in de opera, en dan moet je je lichaam in goede conditie presenteren. Er is een mengsel van naturopathische spullen, bio-spullen, en gewoon, met vreemdsoortige namen en ingrediënten. Makeup voor alle extremiteiten, tandenarsenaal (maar ze heeft het wel voorelkaar om al haar tanden nog te hebben!) alles voor haaronderhoud… Toen ik in bad ging, dacht ik dat die ene fles mijn favorite shampoo was, maar dat bleek badolie. Helaas heb ik toen mijn haar moeten wassen met… (wait for it…) placenta-shampoo. Je haar schijnt er mooi van te gaan glimmen en bij te komen van de stress van het dagelijks leven. Griezels! Maar in elk geval zal ik met glimmend schoon haar naar de botanische tuin gaan vandaag.
En Toronto… eigenlijk bleek het een heel makkelijke stad. Mijn hostel was centraal gelegen aan een groen parkje, en van daaruit kon ik wandelen naar de waterkant, waar prachtige parkjes zijn – met echt vogels die zingen in de bomen – maar ook voorzieningen om lekker aan het water te zonnen en onder parasolletjes te zitten. En bootjes en boten en uitzicht op de eilanden. Heerlijke plekken met rust. De andere kant oplopend kon ik algauw de lengte van Queen Street bereiken, waar eindeloze hoeveelheden boutique-winkeltjes met mode, leuk huis-spullen, meubels en lampen waren, daartussen veel moderne kunst in galerieën en een museum, een groot zonnig park en Trinity Community center met zwembad, waar je in de weekenden en vrijdags gratis zwemt, en natuurlijk alle smaken eethuisjes. Mijn menu in Toronto was een aaneenschakeling van verrukkelijke smaken en belevenissen. Al het eten dat ik in den vreemde voorbij moet lopen wegens besmettingsgevaar, werd hier hygienisch opnieuw opgediend. Sushi! Falafel! Broodje griekse kip! Samosa’s! Thaise noedels! Sechuan garnalen en scallops! Het ontbijt en een aanzienlijk deel van de lunch werd aangeboden door mijn hostel: diverse smaken cereal (met mijn eigen lactosevrije melk), banaan, brood, jam (en zelf had ik er nog kaas bij en pindakaas). Na zo’n ontbijt had ik pas ruim in de middag weer honger…
Voorbij Queen Street kon je lopen totdat je belandde in Chinatown… een Chinese enclave met goedkope kleding en winkeltjes met gedroogde slange-oogjes en dergelijke voor de gezondheid en de potentie denk ik… heel authentiek. In de bijbehorende wijken zag ik net als in China de omaatjes op bankjes aan de straat voor hun huis zitten – alleen hier waren de straten toevallig bekleed met typisch Engelse victoriaanse huizen. En Kensington Market was er niet ver vandaan, waar alle New-Age voorzieningen keurig bijelkaar zaten met een prachtige winkel, Blue Banana, waar 40 boutiquejes met gezellige hebbedingetjes bijelkaar een schitterend overzicht van buitenissige en geïmporteerde kunst, bijoux, en interieurvoorwerpen gaven. Leuk boekje gezien daar: “Porn for women of a certain age”, waar fotoos in stonden van mannen die je trouwhartig aankeken en aanboden te stofzuigen of je zeiden dat je wat meer moest eten, ze zouden niet willen dat je te mager werd!, en of je niet de afstandsbediening van de televisie wilde zodat je een prachtige film kon uitzoeken voor vanavond? In een ander winkeltje vond ik ook komisch: Instant Swedish Accent Breathspray – the alternative sex toy. (Er waren ook Breath Spray’s waarmee je plotsklaps een Iers accent of een Joodse uitstraling zou krijgen). Prettige eethuisjes ook in Kensington, met schone ingredienten en veel handgekookte kost.
Nog noordelijker is het geweldige ROM museum – een oud gebouw waar op spectaculaire wijze een stuk is aanbedacht. Binnen zie je de oude gevel terug als het decor in een toneelstuk – voor mij was het beleven van het gebouw met al zijn bijzondere hoeken en gaten interessanter nog dan de collectie uitheemse bijzonderheden (Egypte, China, meubilair, glas, porcelein, religioza, schilderijen, enz.) die ze in huis hadden. Wat dat betreft vond ik de AGO interessanter qua collectie – schilderijen en kunstwerken van zeer modern tot redelijk oud. Ik zag er een fascinerende film met de titel “5 more minutes” waar twee vrouwen een soort spel deden waarbij de ene de mammie en de ander dochtertje was. Grappig ook een wassenbeeld-gezicht, prachtig in alle details, maar lang en dun en hoog uitgerekt tot het twee meter hoog was en slechts 20 of 30 cm smal, als in een lachspiegel. Een galerie met boomstammen, waar ze de noesten deels hadden uitgekleed zodat je de takken kon zien die het ook daar geweest waren, toen de boom nog dunner was. Prachtige uitspraken door de Guerilla Women, over de voordelen van het vrouwelijk kunstenaarschap: je hebt wat afleiding van de druk van het presteren in je 4 parttime-banen, je hoeft niet te dealen met de overmatige belangstelling van de pers, en alles wat je doet verrast de mensen mateloos omdat ze niets van je verwachten… Ook herinner ik me het iconische schilderij van Jezus, het Licht der Wereld… met lantaarntje, dat in victoriaanse tijden in eindeloos veel kopieën is verspreid…
Naar het oosten toe heb ik enige tijd doorgebracht in Greektown en wat dichterbij, in Cabbage town (waar de Ierse immigranten ooit neerstreken, nog steeds een goede plek voor een biertje). Daar in de buurt de plek van de voormalige parlementshuizen die tweemaal zijn afgebrand en nu een parkje zijn. Een promenade langs matig arme wijken. Een enorm park naast de snelweg met een interessante orthodoxe kerk (moderne architectuur) en een dierentuin die kinderen de kans geeft een boerderij te zien werken. Experimenten met mijn gloedjenieuwe I-touch apparaat waarmee ik, als er ergens wifi is, zomaar de plattegrond van de buurt daar kan krijgen met een kringetje waar ik ben; email kan lezen en versturen (als ik bereid ben op een schermpje de letters te prikken met mijn vinger terwijl het programmaatje alsmaar probeert om – ook van mijn engels – fatsoenlijke Nederlandse woorden te maken… - en kan websurfen om even iets op te zoeken. Verder is er inmiddels een Skype – telefonische mogelijkheid voor het ding en opslag voor digitale boeken, films en muziekjes. Een leuk speeltje. Sommigen voorspellen dat het niet lang zal duren voordat er overal wifi is. Toronto? Montreal? heeft als doel om het volgend jaar of zo door de hele stad heen aan te leggen. Rottig alleen voor de mensen die er hoofdpijn of hartkloppingen van krijgen.
Nabij de St James cathedral was ook nog de Lawrence Market, waar in de weekenden gezellig kraampjes staan met antiek, curiosa, collectibles, en ronduit onzin. Een prachtige plek om echte en gewone “hele mooie” juwelen te kopen voor een paar dollar per zakje. Ik kocht een ketting met glazen kralen en ook een in goud gedoopt boomblaadje voor 1 dollar… je moet het maar net herkennen.
Tenslotte ben ik op de donderdagavond naar de Sound of Music geweest in het theater. Deze show was verbluffend herkenbaar van tekst en muziek met paar extra liedjes voor Uncle Max en de Barones. Met erg prachtige sets, bijvoorbeeld toen ze moesten optreden voor de nazi's in de zangwedstrijd werd het hele theater met roldoeken en een reuzachtige plafonddoek en spotjes met rood licht ineens omgetoverd in een prachtig, benauwend nazi-theater. Erg mooi. Ik moet in januari en november eigenlijk nog weer terug naar Toronto want ze zijn van plan ook het Kleine Huis en de Anne of Green Gables in het theater te gaan brengen.Zoals ze bij ons van alle kinderboeken films maken momenteel…
Vrijdag Geoff en Julia nog weer gezien – samen uit gegeten en nog wat gewandeld en gekletst met Geoff. Zaterdag wat uitgerust en de was gedaan en nog een museum hier of daar. Zondag nog een laatste ochtendkoffie/thee met Geoff en daarna nog een wandeling naar het park waar een grote kas in staat, in het noord-oosten. Leuk, ineens tussen de cactussen en de… tulpen!
Afijn. Nu maar eens kijken wat New York te bieden heeft. Vooralsnog schijnt de zon.
Liefs!
Karen
Marilyn’s flat is behangen met haar woorden, een niet aflatende stroom van gepraat over alles wat ze in haar leven meemaakt, niet meemaakt, zou kunnen meemaken, had willen meemaken, en wat anderen ervan vinden, en wat zij van anderen vindt, en wat zij vindt van wat anderen ervan vinden… Moeilijk om mee te dealen, want ik heb zelf geen tijd om na te denken of een vraag te stellen of wat ook. Maar het luwt vast wel over een poosje. Meestal wel althans. De flat is zo prachtig opgeknapt – de oude vloeren van maple-hout zijn geschuurd en diep glimmend gelakt en er alle meubels zijn vervangen en werken nu prachtig samen. Echt een leuk huis nu, al is het klein. Ik slaap op de loft, waar ik met een laddertje naartoe moet. Soort hoogslaper maar dan driedubbelgroot. In de badkamer is weinig veranderd. Om de een of andere reden valt me op dit moment de enorme veelheid aan middeltjes en spullen op die ze heeft voor onderhoud van alle onderdelen van het lichaam. Ze is tenslotte professional in de opera, en dan moet je je lichaam in goede conditie presenteren. Er is een mengsel van naturopathische spullen, bio-spullen, en gewoon, met vreemdsoortige namen en ingrediënten. Makeup voor alle extremiteiten, tandenarsenaal (maar ze heeft het wel voorelkaar om al haar tanden nog te hebben!) alles voor haaronderhoud… Toen ik in bad ging, dacht ik dat die ene fles mijn favorite shampoo was, maar dat bleek badolie. Helaas heb ik toen mijn haar moeten wassen met… (wait for it…) placenta-shampoo. Je haar schijnt er mooi van te gaan glimmen en bij te komen van de stress van het dagelijks leven. Griezels! Maar in elk geval zal ik met glimmend schoon haar naar de botanische tuin gaan vandaag.
En Toronto… eigenlijk bleek het een heel makkelijke stad. Mijn hostel was centraal gelegen aan een groen parkje, en van daaruit kon ik wandelen naar de waterkant, waar prachtige parkjes zijn – met echt vogels die zingen in de bomen – maar ook voorzieningen om lekker aan het water te zonnen en onder parasolletjes te zitten. En bootjes en boten en uitzicht op de eilanden. Heerlijke plekken met rust. De andere kant oplopend kon ik algauw de lengte van Queen Street bereiken, waar eindeloze hoeveelheden boutique-winkeltjes met mode, leuk huis-spullen, meubels en lampen waren, daartussen veel moderne kunst in galerieën en een museum, een groot zonnig park en Trinity Community center met zwembad, waar je in de weekenden en vrijdags gratis zwemt, en natuurlijk alle smaken eethuisjes. Mijn menu in Toronto was een aaneenschakeling van verrukkelijke smaken en belevenissen. Al het eten dat ik in den vreemde voorbij moet lopen wegens besmettingsgevaar, werd hier hygienisch opnieuw opgediend. Sushi! Falafel! Broodje griekse kip! Samosa’s! Thaise noedels! Sechuan garnalen en scallops! Het ontbijt en een aanzienlijk deel van de lunch werd aangeboden door mijn hostel: diverse smaken cereal (met mijn eigen lactosevrije melk), banaan, brood, jam (en zelf had ik er nog kaas bij en pindakaas). Na zo’n ontbijt had ik pas ruim in de middag weer honger…
Voorbij Queen Street kon je lopen totdat je belandde in Chinatown… een Chinese enclave met goedkope kleding en winkeltjes met gedroogde slange-oogjes en dergelijke voor de gezondheid en de potentie denk ik… heel authentiek. In de bijbehorende wijken zag ik net als in China de omaatjes op bankjes aan de straat voor hun huis zitten – alleen hier waren de straten toevallig bekleed met typisch Engelse victoriaanse huizen. En Kensington Market was er niet ver vandaan, waar alle New-Age voorzieningen keurig bijelkaar zaten met een prachtige winkel, Blue Banana, waar 40 boutiquejes met gezellige hebbedingetjes bijelkaar een schitterend overzicht van buitenissige en geïmporteerde kunst, bijoux, en interieurvoorwerpen gaven. Leuk boekje gezien daar: “Porn for women of a certain age”, waar fotoos in stonden van mannen die je trouwhartig aankeken en aanboden te stofzuigen of je zeiden dat je wat meer moest eten, ze zouden niet willen dat je te mager werd!, en of je niet de afstandsbediening van de televisie wilde zodat je een prachtige film kon uitzoeken voor vanavond? In een ander winkeltje vond ik ook komisch: Instant Swedish Accent Breathspray – the alternative sex toy. (Er waren ook Breath Spray’s waarmee je plotsklaps een Iers accent of een Joodse uitstraling zou krijgen). Prettige eethuisjes ook in Kensington, met schone ingredienten en veel handgekookte kost.
Nog noordelijker is het geweldige ROM museum – een oud gebouw waar op spectaculaire wijze een stuk is aanbedacht. Binnen zie je de oude gevel terug als het decor in een toneelstuk – voor mij was het beleven van het gebouw met al zijn bijzondere hoeken en gaten interessanter nog dan de collectie uitheemse bijzonderheden (Egypte, China, meubilair, glas, porcelein, religioza, schilderijen, enz.) die ze in huis hadden. Wat dat betreft vond ik de AGO interessanter qua collectie – schilderijen en kunstwerken van zeer modern tot redelijk oud. Ik zag er een fascinerende film met de titel “5 more minutes” waar twee vrouwen een soort spel deden waarbij de ene de mammie en de ander dochtertje was. Grappig ook een wassenbeeld-gezicht, prachtig in alle details, maar lang en dun en hoog uitgerekt tot het twee meter hoog was en slechts 20 of 30 cm smal, als in een lachspiegel. Een galerie met boomstammen, waar ze de noesten deels hadden uitgekleed zodat je de takken kon zien die het ook daar geweest waren, toen de boom nog dunner was. Prachtige uitspraken door de Guerilla Women, over de voordelen van het vrouwelijk kunstenaarschap: je hebt wat afleiding van de druk van het presteren in je 4 parttime-banen, je hoeft niet te dealen met de overmatige belangstelling van de pers, en alles wat je doet verrast de mensen mateloos omdat ze niets van je verwachten… Ook herinner ik me het iconische schilderij van Jezus, het Licht der Wereld… met lantaarntje, dat in victoriaanse tijden in eindeloos veel kopieën is verspreid…
Naar het oosten toe heb ik enige tijd doorgebracht in Greektown en wat dichterbij, in Cabbage town (waar de Ierse immigranten ooit neerstreken, nog steeds een goede plek voor een biertje). Daar in de buurt de plek van de voormalige parlementshuizen die tweemaal zijn afgebrand en nu een parkje zijn. Een promenade langs matig arme wijken. Een enorm park naast de snelweg met een interessante orthodoxe kerk (moderne architectuur) en een dierentuin die kinderen de kans geeft een boerderij te zien werken. Experimenten met mijn gloedjenieuwe I-touch apparaat waarmee ik, als er ergens wifi is, zomaar de plattegrond van de buurt daar kan krijgen met een kringetje waar ik ben; email kan lezen en versturen (als ik bereid ben op een schermpje de letters te prikken met mijn vinger terwijl het programmaatje alsmaar probeert om – ook van mijn engels – fatsoenlijke Nederlandse woorden te maken… - en kan websurfen om even iets op te zoeken. Verder is er inmiddels een Skype – telefonische mogelijkheid voor het ding en opslag voor digitale boeken, films en muziekjes. Een leuk speeltje. Sommigen voorspellen dat het niet lang zal duren voordat er overal wifi is. Toronto? Montreal? heeft als doel om het volgend jaar of zo door de hele stad heen aan te leggen. Rottig alleen voor de mensen die er hoofdpijn of hartkloppingen van krijgen.
Nabij de St James cathedral was ook nog de Lawrence Market, waar in de weekenden gezellig kraampjes staan met antiek, curiosa, collectibles, en ronduit onzin. Een prachtige plek om echte en gewone “hele mooie” juwelen te kopen voor een paar dollar per zakje. Ik kocht een ketting met glazen kralen en ook een in goud gedoopt boomblaadje voor 1 dollar… je moet het maar net herkennen.
Tenslotte ben ik op de donderdagavond naar de Sound of Music geweest in het theater. Deze show was verbluffend herkenbaar van tekst en muziek met paar extra liedjes voor Uncle Max en de Barones. Met erg prachtige sets, bijvoorbeeld toen ze moesten optreden voor de nazi's in de zangwedstrijd werd het hele theater met roldoeken en een reuzachtige plafonddoek en spotjes met rood licht ineens omgetoverd in een prachtig, benauwend nazi-theater. Erg mooi. Ik moet in januari en november eigenlijk nog weer terug naar Toronto want ze zijn van plan ook het Kleine Huis en de Anne of Green Gables in het theater te gaan brengen.Zoals ze bij ons van alle kinderboeken films maken momenteel…
Vrijdag Geoff en Julia nog weer gezien – samen uit gegeten en nog wat gewandeld en gekletst met Geoff. Zaterdag wat uitgerust en de was gedaan en nog een museum hier of daar. Zondag nog een laatste ochtendkoffie/thee met Geoff en daarna nog een wandeling naar het park waar een grote kas in staat, in het noord-oosten. Leuk, ineens tussen de cactussen en de… tulpen!
Afijn. Nu maar eens kijken wat New York te bieden heeft. Vooralsnog schijnt de zon.
Liefs!
Karen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
