Seehausen

Onze vakantie begon veelbelovend toen er tijdens het ontbijt op rare hoge poten een egeltje over ons terras bleek te scharrelen. We rekenden uit dat we die hoge poten normaalgesproken tussen de dorre blaadjes of het gras niet zagen…

We vertrokken zoals we van plan waren, in de richting van het Oosten. Gaandeweg ontstond toch ook een verlangen naar wat zeezand, en daarom werd het strand in oostelijke richting: in het noorden van Duitsland. Onderweg kwamen we over K, waar we een middag rondwandelden om te wachten op de rondleiding met demonstraties in het museum van mechanische muziekinstrumenten (speeldozen en dergelijke). Leuk dat de bezoekers aan slingers mochten draaien. Minder geslaagd dat de instrumenten deels knatervals waren en dat de rondleider zelf ook nogal eens schrok wat hij aanrichtte… Hoogtepunt een enorme automaton die trekharmonica en trommel speelde en daarbij levensecht bewoog, glimlachte en met zijn ogen rolde… en wat was ik bovendien benieuwd naar de klank van de Wurlitzer automatische harp… helaas was die niet demonstrabel. Buiten zat een rood eekhoorntje op de stoep….

In Ahrendsee, oud DDR-badplaatsje aan een meer, veel dacha’s langs de waterrand… kwamen we net langs de kloosterkerk wandelen toen de klokken daar heftig tekeer gingen. Ik bezocht de zaterdagavondkerkdienst… prachtige omgeving met houten altaarstuk waar veel te zien was – alle apostelen en diverse malen Jezus (Davy zegt: zie je wel dat hij vals speelt!). De dominee had geen organist en loste het op door zelf niet onverdienstelijk gitaar te spelen om de liederen te begeleiden. Hij slaagde er ook nog in om er waardig uit te blijven zien met de band van de gitaar over zijn toga en stola heen… Daarna mochten we bij de plaatselijke Chinees (Vietnamezen waren het eigenlijk) een verrukkelijke maaltijd nuttige met “knusprig gebacken” eend…

Op een parkeerplaats langs de weg vonden we een grote hoeveelheid mysterieuze zaadjes, waarschijnlijk van een oogstende wagen gevallen die daar even gestaan had. We schepten een pondje zaad in een zakje om thuis te kunnen kijken wat eruit zal gaan groeien…. Inmiddels verwachten we dat het gewoon koolzaad is en dus zal resulteren in de bekende rommelige plantjes met gele bloempjes… ruikt wel lekker overigens. Misschien moeten we zolang een bijenkorf inhuren voor de koolzaadhoning…

In het dagelijks straatbeeld in voormalig Oost-Duitsland is veel veranderd. Je ziet nog maar een enkele Trabant rijden, soms met antieke koffers op het dak gebonden en antieke bestuurder, maar vaker als cult-item, zelf opgeschilderd, of in vakantiedorpjes te huur. De steden doen hun best om zichzelf op te knappen – de panden die nog te redden waren zijn nu wel in stabiele toestand meestal, hoewel er nog erg veel te koop staat met rottige kozijnen en prachtig geweeste versieringen… in de Jacobikerk in Strahlsund was een Hundertwassertentoonstelling, die ik met veel plezier bezocht. Maar het gebouw was om akelig van te worden en zag eruit of het pakweg twintig jaar zonder ramen in weer en wind had gestaan en als autosloperij had gediend of zo. Het orgel was alleen nog een houten geraamte waaruit alle pijpen al lang geleden waren weggehaald – wellicht voor de metaalwaarde… In veel dorpen en steden zijn ook gaten in het straatbeeld, soms met bouwplannen, maar soms leuren ze ermee: je kunt voor 1 euro dit stuk grond kopen als je er een woning op bouwt… En veel stadjes hebben ook hun eigen DDR-museum waar de stoffige reliquiën van de vergane tijd kunnen worden bezichtigd. We hebben ons er nog maar niet aan gewaagd, meestal zijn ze overigens gesloten, deze musea…. En verder zijn overal de winkels inmiddels aangevuld met WestDuitse supermarkten in alle smaken met bijbehorende produktenrijkdom.

Wat blijft, is de enorme graanschuur die Pommern is, met enorme velden rijp koolzaad en tarwe, rogge en haver. Er werd volop geoogst. Er is alle ruimte nog in dit gebied, ook voor ons om te kamperen op rustige landweggetjes en bospaadjes. Toch voelt de sfeer inmiddels keurig, lichtblauw, geordend en geregeld, echt Duitsland. Het strand bijvoorbeeld is keurig verdeeld in delen voor Textil, FKK (naturisten), en Hunde. Bij de strandovergangen staan nummers en bankjes waarop je je schoenen kunt aantrekken, en prullebakken. En daarachter meestal een parkeerplaats met parkeermeter en toilet. De vele FKK-stranden vond ik een ontdekking – wat is het heerlijk om op elk gewenst moment in zee te kunnen duiken en zonder badpak in de zomerwind langs de golven te lopen…
De zeekust biedt gezellig dorpjes met oude villa’s die nu hotel zijn, verrukkelike restaurantjes en ijsjes, maar ook havens met ter plekke gerookte vis. Toch zagen we weinig visserij-activiteit, hoewel de havens vol met watervlugge spieringvisjes tintelden, en de zee nogal eens kwallen vertoonde, die echter ongevaarlijk zijn, aldus de strandwacht. Ieder wat groter dorp heeft daarnaast voor de zomertijd een circus – met prachtig gebouwde tenten en tijdelijke heiningen waarbinnen je regelmatig een wat verdwaasd kijkende giraf, dromedaris of olifant tegenkomt.

Ik moet meteen denken aan mijn kinderboeken van vroeger waar de kinderen zo opgewonden waren als het circus hun dorp aandeed en ze dat hele feestelijke gebeuren en de dieren in een weiland zagen verschijnen. Op het grote vakantie-eiland Rügen is het landschap afwisselend en was er op het boerenland voor ons nog wel een mooie slaapplek. We hoorden tot laat in de avond de tractor met steeds nieuwe karren geoogst graan naar de silo’s rijden; in de schemering scharrelde een vosje over de berm; en later op de avond zagen we het vuurwerk van het een van de vele havenfeesten.
Langs sommige weggetjes staan oude fruitbomen, zoals die vroeger nogal eens werden aangeplant in de DDR. We vonden een kersenboom vol kleine kersjes en plukten vlot een kilootje sauerkirschen… de rest bleef hangen voor de gretige wespen. Maar toen moesten we ze vervoeren naar de auto terug. Davy vlocht handig een mandje van maisbladeren en dat hield het nog ook! Een dag later stonden een paar potjes eigengemaakte kersenjam in de etensdoos te pronken!

Bij de bakkers hier hebben ze echter een goede manier gevonden om te zorgen dat mensen niet al te veel snoepen – voor mij werkt het althans feilloos: alle gebak is ruimschoots bezaaid met snoepende wespen die overal krioelen en zoemen. Zelfs de door de wespen versmade broodjes kon ik niet snel genoeg de winkel weer uitdragen terwijl ik nogeens heimelijk het zakje controleerde of we geen verstekelingen hadden meegekregen… Helaas (wat de “lijn” betreft) hebben we wel ontdekt dat men hier een enorme produktenreeks lactosevrije produkten verkoopt. Daarom eet ik regelmatig verrukkelijke camembert op brood en zomaar verteerbare chocoladetoetjes, kwark, yoghurt, en chocolademelk…. (hmmm – zou je camembert kunnen invriezen…?).

Verder zitten we aardig in de vogels… ooievaarsnesten op gebouwen, overvliegende kraanvogels, velden met grazende ganzen en spelende meeuwen, en vanochtend op het woelige strand een heel vermoeide alk die prachtig voor ons geposeerd heeft. Het is weer tijd om met de kippen op stok te gaan… over kippen gesproken, we hebben uit de zeesteentjes een handvol “hühnergötter” geraapt – zwartwitte grillig gevormde steentjes met gaatjes erin… maar waarom noemt men ze nou zo?!

We zijn nog even de grens naar Polen overgegaan – een totaal ander land, met prachtige “lelijke” Oostblokgebouwen en restaurantjes waar de prijzen nog maar een kwart van de Duitse zijn… Ben benieuwd naar onze verdere avonturen... Welterusten!