USA warmtebron

Speciaal voor Ruti en Carla, die ernaar vroegen, toch nog een “gezellig verhaaltje” over deze reis. We zijn op 29 maart uitgevlogen naar Las Vegas en rijden daar nu drie weken rond in onze vintage camper. Zachtjes geurt ze nog naar de schimmeloorlog die we de eerste dagen voerden tegen de koelkast, waar door vorige gebruikers wat fruit in was blijven liggen… de kilometerteller doet het niet (zo blijft ze jong deze reis) en we hebben al voor onze komst de hele benzinetank meten laten lassen (omdat hij de vervelende eigenschap had dat er geen bezine meer in bleef – de naad was los). De door ons gemonteerde onderbreek-klem van de accu bleek onder invloed van een inmiddels wat gedeukte motorkap vonken te schieten naar de motorkap (een heel gaatje gebrand in een van de dwarsverbindingkjes onder de kap) en daardoor ontstond op het dashboard een feestelijk verlichtingspatroon van waarschuwingslampjes. Met liefdevolle reparatiehulp van diverse garages werkt alles weer. We hadden geen ambitieuze reis op het oog ditmaal – drie weken rondrijden vanuit Las Vegas via de natuurparken Yosemite, Sequoia, King’s Canyon en Death Valley. De parken zijn nog in lentetooi – stralend weer overdag, koele nachten (soms erg koud zelfs!), veel sneew nog op de grond, hoewel in Death Valley de meeste campings alweer gesloten zijn omdat het leefbare seizoen hier bijna voorbij is – het is de heetste plek van Amerika. We wandelen wat, fietsen wat, zien een enkele coyote en wat meer hertjes, een gekleurde hagedis…

Onderweg doen we zoveel mogelijk warme bronnen aan – om te poedelen en te genieten (zoals ik aan Carla schreef: nog niet vaak zo schoon geweest op een vakantie – gisteren drieëneenhalf maal in bad geweest!) – van keurig aangelegd State-park zwembad met loeiheet nevenbad (gevoed door bron), tot een wulps gevormde travertinmuur, geheel gebouwd door de bron zelf, waaruit heet water ook al in een travertinring druipt… en een prachtig met glas, steentjes en sieraden ingelegde bron naast de rivier, waarvan we op de steile paadjes ernaartoe de maakster naar boven zien komen met lang grijs haar en… een looprek, en beneden bij de bron, ontmoeten we de ontwerper van de oor haar versierde betonnen baden en het systeem van warmer en koeler maken via ingenieuze pijpjes en kranen… hij is bruin en tanig en rookt een opvouwbare waterpijp samen met twee vrienden, die er erg van moeten hoesten…

Voor het leesvoer thuis bezoeken we ook vele thriftshops. We merken dat de prijzen van tweedehands boeken bepaald gedaald zijn, niet alleen onder invloed van de dalende dollar, maar ook intern in dollarcenten, onder invloed wellicht van de recessie hier. Zo krijgen we zelfs in een relatief korte vakantie onze doosjes gauw vol. Davy moet zelfs nog een doos science fiction-boeken meenemen naar Mexico om ze zo als zijn bagagevrijdom mee naar huis te kunnen vervoeren… In een van de thriftshops een lange discussie met een man die beweert de Amerikaanse cultuur te vertegenwoordigen als hij zegt dat hij liever iets produktiefs doet met zijn tijd (werkt en geld verdient) dan dat hij zich zou wijden aan dingen die hij alleen voor zijn eigen plezier zou doen… (zoals reizen, of tekenen). Velen, en ook hij, geloven heilig in de kracht van de Amerikaanse economie om ook deze crisis zonder problemen weer te boven te gaan komen – het kan een paar jaar duren, maar dan toch zeker!

Onze reis brengt ons door haar karakter diverse mensen die zich ook tot dergelijke omgevingen aangetrokken voelen. We ontmoeten de vrije, blije mensen, zoals het meisje met rastahaar en prachtige juwelen dat me heel liefdevol vertelt wat de beste manier is om marijuana voor het eerst uit te proberen. Ze reist zelf rond in een omgebouwde afschreven schoolbusje (van die gele busjes waarmee de kinderen hier van hun afgelegen huizen worden opgehaald om naar school te gaan), en hun gratis brandstof is oude frituurolie die ze bij restaurants ophalen. Kosten van een lange reis zijn niet hoger dan het eten voor haar en haar vriend en diverse honden… en af en toe wat te roken of te drinken…

We ontmoeten de verpleger die twaalf jaar ervaring heeft op ambulances en nu op de eerste hulp bij ziekenhuizen werkt. Er is zo’n tekort aan personeel, dat hij er een reizend leven op na kan houden – hij bedenkt waar hij heen wil, en belt daar het ziekenhuis. Die nemen hem onmiddellijk voor de gewenste tijd in dienst, en zorgen dat hij een hotel heeft om in te wonen… zijn vrouw, die afstamt van de Ierse druïden, en er met haar lange grijze haar ook naar uitziet, reist met hem mee. En als er genoeg geld verdiend is, kunnen ze even zonder werk, een uitstap maken en kamperen…

We ontmoeten in een andere warme bron, prachtig zo’n plek op een enorme vlakte omzoomd met besneeuwde bergen… twee mensen die een reizend bestaan hebben. De prioriteiten van de Amerikaanse maatschappij hebben ze aan hun laars gelapt. Zij willen alleen voldoende verdienen om weer te kunnen reizen, en ze brengen de tijd door op de plaatsen die ze steeds voor een (werk)seizoen uitkiezen. Inmiddels zijn ze op weg naar Hawaii…

We ontmoeten op een prachtige lente-achtige picknickplaats in Sequoia, een reizende dominee met zijn vrouw en negen roodharige kinderen in zelfgenaaide lange jurken. Een romantisch uitziend gezin dat in goede harmonie met elkaar de lunch bereidde en voor elkaar zorgde… Moeder is de schooljuf voor de kinderen en maakt daarbij gebruik van de in Amerika goed verkrijgbare home-school-materialen. Zo kunnen ze pa steeds op zijn reizen vergezellen als hij gevraagd wordt te preken of te spreken. Moeder was hoogzwanger van de tiende en maakte zich nog geen zorgen hoe en waar die geboren zou worden… en wees zo pietje en klazientje aan die ook onderweg ter wereld waren gekomen…

Maar ook komen we een Canadese vader tegen die met zijn vrouw de drie kinderen een jaar van school had gehaald om een jaarlang in een camper rond te reizen. De kinderen van 13, 15 en 16 jaar leken het na 11 maanden niet meer helemaal de reis van hun leven te vinden – maar Pa vertrouwde erop dat ze zich over een aantal jaren beter zouden realiseren hoeveel ze hadden geleerd op die reis – hoeveel ze eraan hadden gehad bij het kiezen van hun opleiding en werk…

We komen ook op de natuurcampings de vaders tegen die zo graag willen dat hun kinderen net zo van het kamperen genieten als zijzelf – en de kinderen die zie duidelijk vervelend rondhangen op de natuurcamping, en wat prutsen met de daar nog opgehoopte sneeuw-met-dennenaalden of met het kampvuur terwijl pa zich buigt over het nieuwste kampeerspeeltje…

We stellen opnieuw vast dat ongezond eten hier crimineel goedkoop is, en groente nauwelijks geserveerd wordt – in de normale restaurants, wel te verstaan. Een schepje doodgekookte blikboontjes of diepvriesmix als het meezit, anders sla of een enkel plakje tomaat. Grote lappen vlees en gratis appeltaart, daar komen de mensen voor. Tweemaal lopen we een restaurant uit met gratis taart die als toetje bedoeld was, ingepakt om mee te nemen. Tweemaal komen we er maar nauwelijks toe de taart ook op te eten. Voor een paar euro koop je overal 12 doughnuts – geen wonder dat men dit als ontbijt gaat eten. Kleine, dikke jongetjes lopen trots met een ijsje van bijna een halve liter – zowiezo zijn de porties schokkend opgeschaald. En de mensen groeien dicht – en de kledingmaten groeien met ze mee. Er is veel voor te zeggen dat hier minder op dikte gediscrimineerd wordt – want schaamte is geen goede veranderaar. Maar toch… als het normaal wordt om 50 kilo teveel te wegen, dan krijgt het veranderen daarvan misschien ook niet voldoende prioriteit…

Het is tijd om te gaan ontbijten en vertrekken, want de zon is op en maakt zich op om de woestijn weer onveilig te maken… de ranger controleert onze kampeervergunning, de medekampeerders lopen af en aan, de canyon lokt voor een wandeling…

Groet!

Karen en Davy