Olifantenfestival: een dag met een gouden randje.

Deze "onvergetelijke" dag wil ik beschrijven voordat ik hem vergeten kan. We bevinden ons inmiddels in Jaipur, waar we met een nachttrein zijn aangekomen. Vanwege het aanstaande Holi-feest hadden we ons hotel vantevoren via internet geboekt (toen we nog thuis waren en de prijzen niet zo kenden) en bijgevolg is dit het sjiekste hotel wat we de hele reis gehad hebben. Meteen een volkomen ander publiek: oudere hippies met keurige witte baarden en paardestaarten en veel verwende rimpelige echtparen met een minder avontuurlijke en meer ontevreden uitstraling, die rondlopen alsof de wereld minimaal van hen is en het personeel natuurlijk voor hen rondloopt.

Vanuit deze oase van luxe (ga maar na, we hadden zelfs TWEE schone lakens op ons bed, en nog dekens ook - en wat het belangrijkste is, een zacht matras in plaats van de gebruikelijke kapokplank in een jasje) (en het bed wordt elke dag schoon opgemaakt! en de kamer wordt schoongemaakt! en we krijgen een zeepje op de wasbak met ayurvedische kruiden!), vertrokken we - eerst naar het dakterras van de pizzeria om ons ontbijt te doen (crepes, gebakken eieren en huisgebakken toast - weer een heel eigen ervaring). Daarna zochten we een tuktuk die ons naar het fort zou willen rijden (8 km en flink omhoog). 400 rupies wilden ze daarvoor hebben (terwijl een aardig dagsalaris ongeveer 160 bedraagt). We liepen door, en werden achterop gereden door een van de tuktuks die nu 50 vroeg... en lang met ons door ijzingwekkend druk verkeer manoevreerde en terloops nog een zwerfhond over zijn voorpoot reed, die op een opvallende bastoon begon te janken (dat is echt onvermijdelijk - zwerfhonden zijn letterlijk overal en ze liggen zomaar middenop de drukke weg te slapen, en wonderwel rijdt het meeste verkeer om ze heen)... maar de meneer van de tuktuk dacht ons leep af te zetten onderaan het wandelpad waar je zelf (slechts 2 km) omhoog kunt lopen naar het fort. Davy strafte hem voor deze streek door helemaal niet te betalen.

Omhoog lopend kwamen we langs een mevrouw die water bij een grote stapel koeiepoep aan het gieten was, waarna ze er mooie platte plakken van kneedde die na het drogen brandstof zouden zijn. Toen ik een foto van haar wilde maken, zei ze nee, en dreigde met een hand mest te gooien - slim he! Davy had haar gauw weer aan het lachen en toen we terugkwamen lopen herkende ze ons nog en zwaaide...

Het fort had een Frans-gele kleur, en veel kamers met plezierige beschilderingen van bloemen en soms olifanten en paarden (in de gang!). Davy vond het nog het meest geschikt om op te knappen en een zeer sjiek hotel van te maken. We dronken op een binnenplaatsje een lekker flesje prik. Van bovenaf zag je aan beide kanten van de berg hoe enorm groot Jaipur is - de stad liep tot de horizon. 2 miljoen inwoners, wist Davy.

Beneden gekomen liepen we naar een aantal prachtige overlijdensmonumenten voor de plaatselijke Maharaja's, die helemaal versierd waren met plaatjes van zeemeerminnen en olifanten en tijgers en vanalles en nog wat om ze in het hiernamaals te amuseren.

Nu was het tijd om naar het grote stadion te gaan. Buiten al was een feestelijk gekleed orkestje aan het spelen. Davy vond listig een plaatsje vlak vooraan (zodat ik goed fotoos kon maken - later bleek dat iedereen gewoon ook het veld op liep dus dat deden we dan ook maar). De parade begon: werkelijk prachtig versierde olifanten met kleuren en spiegeltjes, zilveren oorbellen, gouden kwasten, prachtige zitkleden en zilveren zitstoelen voor de bereiders die ook prachtige uniformen aan hadden. Een olifant had een tekening van een tijger die een gazelle bespring en heel kunstig was het oog van de olifant verwerkt als het oog van de tijger. Verder ook een koets, veel versierde paarden, danseressen, diverse brassbands. Een groep danseressen was extra mooi: die hadden enorme waaiers bij zich van pauweveren, die ze achter zich hielden alsof ze zelf een pauw waren.

Daarna waren er diverse evenementen (touwtrekken tussen toeristen en een olifant, olifantenpolo, dansen en muziek, enz.). Het laatste evenement was een vuurwerk, dat werd afgestoken toen de lucht nog lang niet zwart was, maar de meeste mensen al aan het verdwijnen waren. Op straat was de rook van de holi-vuurtjes al te ruiken. Maar wij waren gebleven en waren verrukt - niet door het knetterende vuurwerk maar door de duizenden enorme vleermuizen (model Batman) die plotseling opstegen en rondzwermden en landden in een boom vlakbij ons. Heel indrukwekkend!

Op weg naar ons restaurant kwamen we diverse vuren tegen, we hadden ze overdag zien opbouwen. Grote hopen droog stro rondom een meestal groene lange tak. We hoorden, van een aardige man die vond dat we ook de achtergrond moesten weten en ons daar speciaal voor aanhield, dat die groene tak symbool stond voor een oud religieus (hindu)-verhaal, van een jongen die alsmaar devoot wilde bidden tot Vishnu en ook zijn zusters inspireerde dat te doen, terwijl zijn vader dat maar niks vond en tenslotte besloot hem op de brandstapel te zetten, op de schoot van zijn zuster. Omdat ze zo devoot waren verbrandden ze gelukkig niet (en in de symboliek van de vuren "redden" de mensen dan ook de groene tak uit het vuur, ter nagedachtenis van deze triomf van het goede over het kwade.

Vlak daarna werden we toegeroepen uit een huis, en van harte uitgenodigd om ter ere van de vooravond van Holi bij hen binnen te komen. De twee dochters van de steenhouwer woonden nog bij hun ouders, samen met hun broer, en zijn vrouw en kind. We werden boven onthaald en zaten in de woonkamer, mochten hun huis zien (broer en schoonzus hadden een eigen kamer waar met name een groot bed in paste, maar ook een televisie en een stereo...). We kregen wat holi-kleur op ons voorhoofd, wat sinaasappelpartjes te eten en zoete thee te drinken. Meneer vertelde ons dat hij marmeren godenbeelden maakte en ook beelden van heiligen (later zagen we zijn workshop), zelfs vorige maand een beeld naar Nederland had verscheept!

Uiteraard hadden we kunnen blijven eten, maar dat sloegen we af, en we vonden verderop een geweldig restaurant met Moghul-invloed (arabisch eten: kebab, hoera!). Naar het hotel, nog een uurtje internetten en lekker slapen.

De volgende dag barstte het Holi-feest los in ons hotel met opzwepend tromgeroffel en dansers in de tuin. We gingen de straat op (de meeste toeristen durfden dat zeker niet en waren bang voor excessen). Iedereen die we tegenkwamen bleek een zakje hyper-felgekleurd poeder bij zich te hebben en ons - in een soort carnavalgevoel - kleur te willen toedienen. Wij waren erop gekleed (ook de camera, die oud is en die ik er wel aan wilde wagen, die beschermd was met een eigen plastic regenjasje waar alleen de voorkant van de lens en de zoeker uitstaken - alle knopjes bediende ik op de tast door het plastic heen). Het duurde niet lang voordat we er kakelbont uitzagen! Die kleurtjes vond ik leuk - maar het toedienen had meer iets van iemands gezicht wassen met sneeuw - soms raakt het in je mond of bijna in je ogen... een jongen bood me toen ik daar stond te proesten weer zijn schone zakdoek aan, dus slecht bedoeld was het niet). Overal om je heen jongemannen op straat en in de huizen familiefeesten met uitgelaten mensen in de raarste kleuren. In de moslimwijk vierden ze geen Holi en waren wij een bezienswaardigheid - hadden we even rust en kochten we een plat brood voor ons ontbijt. Echt een leuk feest vonden we het niet, maar wel gek om mee te maken. Gelukkig ging de meeste kleur er onder de douche goed weer af en 's avonds op straat kwam je veel nog lichtpaarse of -groene, weer schoongewassen mensen tegen... tijd dat het leven weer gewoon doorgaat!

Zo, en dan is het nu tijd om Davy te gaan wekken.

Liefs!

Karen