Sfeerimpressie

Ik publiceer ook hier een sfeerimpressie die ik eigenlijk heb geschreven voor Kristalnieuws, maar omdat de meesten van jullie dat toch niet lezen, geeft het wat meer info, op een nieuwe manier, over India...


Hoe het zou kunnen zijn om autisme te hebben...

Een aantal dagen voordat ik op reis ging, heb ik Anneke’s spelerscursus
bijgewoond. Even belangrijk onderdeel van de dag over attitude is altijd haar
verhaal over hoe je je zou kunnen voorstellen dat de wereld voor je is als je
autisme hebt, en je dingen anders ervaart dan de meeste mensen. Ze neemt vaak een voorbeeld van een mens die op Mars belandt en
moet zien te overleven onder die omstandigheden, terwijl hij niet weet hoe de
dingen werken en wat hij moet doen om te krijgen wat hij nodig heeft. Ik wil
dit verhaal nog een keer vertellen, maar dan in een iets andere setting…

Plotseling, nadat je lange tijd in een nauwe ruimte met veel stoelen bent
geweest, kom je ergens aan, waar het heel hard regent, maar niemand heeft een
regenjas. De straten lopen vol, want al het stof wordt modder en er zijn geen
goten. Je moet in een vervoermiddel plaatsnemen, maar eigenlijk vind je het er
maar eng uitzien. Er zitten gaten in de banken en in de vloer en de ene deur
sluit niet. De meneer die moet rijden, weet zijn eigen vervoermiddel in eerste
instantie niet eens te vinden en met elkaar regen je ondertussen kletsnat. Zodra jullie de weg op zijn loopt je hoofd om - zoveel verkeer, getoeter, geschreeuw, auto's fietsen, scooters, kamelen, ezels, koeien, voetgangers schieten ertussendoor, en boven je een hele troep apen... verkopers schreeuwen over hun waren, er ligt modder, en plassen, je chauffeur stuurt van links naar rechts... je bergt je hoofd maar even in je handen.

Na verloop van tijd word je ergens binnen gebracht. Je verstaat de mensen niet
maar probeert duidelijk te maken dat je erg moe bent en graag wilt slapen. Nu heb je op het vliegveld al gemerkt, dat deze mensen erg van papiertjes houden. Ook hier moet je eerst een papiertje invullen met je naam, je adres hier, waar je heengaat en vandaan komt, wanneer je bent aangekomen en weggaat, je paspoortnummer, je visumnummr, je adres thuis. Je tolt van de slaap, maar doet je uiterste best. Als je eindelijk klaar bent, gaat er een groot boek open. Het hotelboek. Daarin moeten dezelfde gegevens worden opgeschreven, en nog een paar andere. Ondertussen weet je, dat deze gegevens elke dag naar de politie gestuurd worden. Maar wat je ook weet, uit een langvervlogen documentaire, is dat ze vervolgens naar de hoofdstad gestuurd worden, en overgeschreven in grote boeken. En dat ze op dit moment met het overschrijven meer dan twaalf jaar achterlopen. En toch gaat iedereen door met het schrijven en sturen van de papiertjes...

Uiteindelijk beland je in een kamer zonder ramen, waar telkens koerende
geluiden, stemmen, knallen, en harde klappen door de muren klinken. Er staat
een houten platform met wat onduidelijke lappen erop. Dat hebben ze je
gewezen. Op een gegeven moment gaat het licht ineens uit, en deze plek is je
onbekend, dus je bent bang in het donker. Maar wat je ook probeert, je kunt
het licht niet meer aankrijgen. Gelukkig herinner je je dat je aan je
sleutelhanger een klein zaklampje hebt. Als je op de tast dan maar gaat
liggen, blijkt dat het bed veel te hard is. Je moet liggen op een plank… maar
ja je bent zo moe, dat je toch maar wat probeert te gaan slapen. Je leest een paar bladzijden bij het licht van je zaklampje, en dan kun je je voldoende ontspannen om in slaap te vallen...

Als je na een hele poos weer wakker wordt, voel je dat het tijd is om wat te
eten. Opnieuw ga je naar de mensen toe en je probeert duidelijk te maken dat
je wat wilt eten. Ze brengen je vanalles en het ruikt lekker. In eerste
instantie ben je dus erg blij – de communicatie is gelukt. Ze eten zelf met
smaak een hapje mee. Jij begint ook, je hebt geen mes en vork gekregen, maar
je ziet dat zij met hun vingers eten, en dat kun je vast ook wel. Een beetje
kledderig is het wel. Maar algauw blijkt,
dat iedere hap die je in je mond steekt, akelig branderig is. Je kunt dit niet
verdragen, Oneetbaar. Maar je hebt wel erge honger. Wat nu ? Zou het een
gemene streek zijn? Die mensen leken zo aardig, maar waarom bieden ze je dan
dit vreselijke eten aan? Tenslotte zie je ergens een zakje chips hangen. Dat
ziet er in elk geval bekend uit. Maar wat een schrik, zelfs de chips smaken
hier branderig. Hoestend en proestend eet je er een paar. Hoe moet het gaan,
zonder eten?

Je gaat eens rondlopen en je vindt een prachtig gebouw, met heel mooie
marmeren beelden en een grote versierde marmeren poort. Daarbinnen zou het
toch wel erg mooi moeten zijn! Je loopt met je camera de poort door, maar dan loop je
plotseling tussen de krioelende ratten! De mensen strooien er nooitjes voor en
zetten grote pannen melk voor ze klaar. Niemand lijkt de ratten eng, of
ongezond, of vervelend te vinden. Maar jij staat als aan de grond genageld. Er
zijn er honderden! Vervolgens word je te verstaan gegeven dat je toch echt je
schoenen uit moet doen. Je werpt nog zachtjes tegen dat je ze liever aan zou
willen houden, maar nee, het moet toch echt. En daar loop je, op je sokken,
tussen de ratten. Er ligt rattepoep en de tegels zijn koud. Soms trap je op
een nootje. Gelukkig weet je daar weer weg te komen en zelfs je vertrouwde
schoenen zijn er nog. Gelukkig. Even verderop zie je een alleraardigste
zilveren pop, die flonkert in de zon. Je houdt erg van fotograferen, dus je
gaat er eens goed voor staan, maar als je net wilt afdrukken, word je boos
weggejaagd door iemand die zegt dat je geen foto mag maken. Als je een foto
maakt van een aantal kleurige vrouwen die bloemen verkopen, gaan ze je ineens
vragen of je hen daar iets voor geeft. Je zoekt in je zakken, maar je hebt
niets. Dan worden ze eerst verdrietig, en vervolgens boos...

De volgende dag wil je op stap. De mensen wijzen je een groot voertuig. Het is grijs, stoffig, en rommelig. Nadat je zit, komen er nog veel meer mensen binnen.
Tenslotte staan ze ook in het gangpad, op de treden naar de deur, zitten ze
naast de chauffeur en op het dak. Het voertuig vertrekt. Door de open ramen
wordt na een flinke rochel gespuugd, kleine kinderen worden er naar buiten
gehouden als ze plassen, en naar binnen waait een heleboel stof. Je kunt ook naar buiten toe fotograferen door die open ramen, maar alleen als de bus stilstaat, want anders hobbelt het teveel. Je voelt je
onbehaaglijk zo stoffig samengedrukt tussen de vreemde mensen, ze ruiken ook
vreemd, een zware lucht. Als je na heel veel uren aankomt en weer een
slaapplaats hebt gevonden, is wat je het liefste wilt, eens even lekker
douchen. Al dat stof en de viezigheid van je af te wassen. De mensen begrijpen
je wens en brengen je onmiddellijk naar de douche... maar die zit op
kniehoogte. Je hurkt erbij en ziet een bakje staan om water over je rug te
gooien. Maar het water is niet warm te krijgen. Als je daar navraag over doet,
worden de mensen zomaar boos. Natuurlijk is het niet warm! Wie denk je wel dat
je bent? Warm is het alleen in de ochtend, als het vuur gestookt wordt! Wie
wil er nou ‘s avonds douchen! Dan hoef je toch niet naar je werk?

Uiteindelijk word je een beetje wanhopig. Je bent moe, nog steeds hongerig, je
hebt het koud na een koude douche… En hoe je het ook probeert, je kunt niet
duidelijk maken wat het is wat je wel nodig hebt, wat jou zou helpen om
uitgerust te zijn, je lekker te voelen, goed te kunnen eten... want deze
mensen vinden wat ze je voorgezet hebben helemaal goed, en dat is zoals
iedereen daar leeft. Daarom vinden ze dat het ook voor jou goed is zo. Je moet je maar aanpassen! Rode peper, een hard bed, een beetje stof, dat is allemaal gezond!


Liefs,

Karen (uit India) (Waar het eigenlijk heel heerlijk is)